Een rare dag
Een rare dag (09-03-2012)
Vorige week donderdag werd ik gebeld door het logeerhuis waar Jacco woensdag op donderdagnacht logeert. Donderdag is mijn uitslaapdag en ik begin de dag lekker langzaam.
Toen de telefoon ging was ik dan ook nog niet aangekleed en ik had ook nog niet gegeten.
‘Jacco heeft vanmorgen een grote epileptische aanval gehad en nu heeft hij in een half uur tijd 7 kleinere aanvallen gehad. Moeten we hem naar school brengen of komt u hem halen? Ik wilde even overleggen.’
Mijn eerste gedachte was: ‘Nee, niet weer. Arme jongen! ‘
Mijn tweede gedachte was: ’Daar gaat mijn vrije dag!’
Dan besef ik dat zij een antwoord van mij verwacht!
Omdat ik hem nu niet kan ophalen, besluit ik dat ze Jacco toch maar naar school moet brengen. Met de leerkrachten heb ik afgesproken dat ze mij altijd kunnen bellen voor overleg.
Ik besluit toch maar even de neuroloog op te bellen. Ik ben er niet helemaal gerust op en wil deze reeks aanvallen toch wil melden. Ik krijg zijn assistente aan de lijn en leg de situatie uit. Ze zegt de hij vanmiddag tussen 16.00 uur en 18.00 uur zal terugbellen.
Daar zit ik dan; mijn kind heeft veel aanvallen, zit op school en de neuroloog belt pas aan het eind van middag. Ik voel een enorm zware steen in mijn maag van onrust en vooral onmacht.
Even later word ik gebeld door de school. Jacco heeft nog vier van die kleine aanvallen gehad en hij ligt nu te slapen. We spreken af dat ik hem voor het middageten kom ophalen, tenzij er acute nood is. Donderdagmiddag is er zwemmen en het is natuurlijk niet vertrouwd om hem nu te laten zwemmen. Bovendien is er die middag ook nog een invalleerkracht.
Wanneer ik op school kom, is Jacco tot mijn stomme verbazing al aan het eten. Hij had honger. Hij oogt heel helder en heeft verder geen aanvallen meer gehad. Hij is heel blij om mij te zien en eet snel zijn boterham op.
Omdat ik verwacht dat hij net als vorige week verder geen aanvallen meer zal krijgen, bedenk ik een plan om de middag door te komen. Aha, mijn oude Polo moet nodig een grondige wasbeurt hebben. We gaan door de wasstraat!
Jacco vindt de wasstraat geweldig leuk, vooral omdat hij daarna de auto mag stofzuigen!!!
Terwijl ik met een speciale doek de auto weer wat oppoets, gaat hij aan het werk met de stofzuiger.
De aanvallen blijven inderdaad weg en zo komt het dat aan het eind van deze rare dag, mijn oude, roze, heel vieze (!) Polo weer oogverblindend glanst!
