Lekker spetteren
Lekker spetteren (14-10-2012)
Ruben mag helpen om Hanna in bad te doen. Hij helpt om het water in de tummy tub te doen en voelt of het water warm genoeg is. Vervolgens doet hij zoveel badeendjes in de tummy tub dat Hanna er bijna niet meer bij kan. ‘Eén eendje is genoeg, Ruben, anders past Hanna niet meer in het badje!’ Onder luid protest haalt hij de eendjes er weer uit en laat er eentje achter. ‘Daar kan Hanna lekker mee spelen hé, mamma?’
Ook vandaag deed ik Hanna weer in bad, Ruben stond er zoals altijd weer met zijn neus bovenop. Plotseling zei hij: ‘Mamma, waar is mijn baby? Mijn baby moet ook in bad!’ Ik schrok ervan en dacht: ‘O jee, waar is zijn baby eigenlijk?’ ‘Hummm, volgens mij ligt jouw baby in haar wieg beneden!’ Ruben draaide zich om en stormde de trap af naar beneden om zijn baby op te halen. Gelukkig kwam hij snel weer naar boven met zijn baby onder zijn armen. Vervolgens legde hij zijn baby op de grond en begon haar nogal ruw uit te kleden, waarbij zijn baby heen en weer slingerde en stuiterde. Arm kind…
In mijn ooghoeken zag ik dat hij een blauw touwtje van beneden had meegenomen. Dit touwtje moet ik altijd overal aan vast binden. Zo moet ik het regelmatig aan een stokje vastbinden, omdat Ruben altijd vissen wil vangen in onze slaapkamer. Ons bed is dan het piratenschip en Ruben vangt de ene vis na de andere. Vervolgens slingert hij zijn ‘vers gevangen’ vissen met een grote zwaai hup zijn mond in. Zo heb ik ook al regelmatig een lekker vissie in mijn mond geslingerd gekregen.
’Mamma wil je het touw aan mijn baby vastbinden?’ Hij wees naar de nek van zijn baby. Ik schrok ervan en antwoordde: ‘Ik vind het niet zo’n goed idee om het touw om de nek van je baby te binden, dat is namelijk gevaarlijk.’ Om hem toch enigszins tegemoet te komen zei ik: ‘Ik kan het touw wel om de buik van je baby vastmaken.’ Gelukkig vond hij dat ook een goed plan.
Terwijl ik Hanna aan het afdrogen was, hoorde ik achter mij de volgende conversatie:
‘Stil maar, ik ben bij jou. Stil maar, ik zorg voor jou. Ssss. Ik ben er. Stil maar.’
Bang om dit hele lieve schouwspel te verstoren, draaide ik mij heel stil om. Vervolgens kreeg ik de schrik van mijn leven: Ruben had namelijk het touw om de nek van zijn baby geknoopt en was met zijn baby als het ware aan het ‘vissen’. Terwijl zijn baby steeds kopje onder ging met het touwtje om haar nek, zei hij heel lief en heel zacht: ‘Stil maar, er gebeurt niets. Ik ben er. Stil maar.’ Met open mond keek ik naar dit hele lieve, maar zeer gevaarlijke schouwspel. Ondertussen moest ik vreselijk mijn best doen om niet in lachen uit te barsten. Snel draaide ik mij maar weer om, bang om Ruben te storen. Terwijl ik Hanna verder ging aankleden, ging Ruben door met het wassen van zijn baby. Het ene washandje na het andere was nodig, want zijn baby was namelijk heel erg vies.
Toen ik Hanna helemaal had aangekleed, vond ik het de hoogste tijd om Rubens baby te verlossen van deze intensieve wasbeurt. Ruben droogde snel zijn baby af, maar er blijft altijd veel water in haar buik zitten. ‘Leg haar maar even op de kachel, Ruben. Dan kan ze goed drogen.’ Ruben pakte zijn baby hardhandig bij de benen vast en deponeerde haar pardoes op de kachel. ‘Zo, mamma… Kan mijn baby goed drogen, he?’
Na het bad ritueel afgerond te hebben, stopten we samen Hanna in bed. Ruben mocht Hanna nog even een kusje geven. Daarna gingen wij geheel tevreden naar beneden om samen een lekker bakje thee te drinken. Hanna lag lekker te slapen en Rubens baby lag, helemaal alleen, te drogen op de kachel in de badkamer, vergeten door haar lieftallige ‘moeder Ruben’.
Prietpraat:
Ruben: ‘Mamma, moet jij nog melk boren?’
Mamma: ‘Wat bedoel je, Ruben?’
Ruben: ‘Nou, moet jij dáár nog melk uit boren?’
Mamma: ‘O, ja bedoelt of ik nog melk moet gaan kolven?’
Ruben: ‘Ja!’
