Beslissen á la minuut
Beslissen á la minuut (26-10-2012)
Jacco was vroeg wakker en mocht nog even televisie kijken op zijn kamer. Om 6.45 uur ging hij lekker onder de douche en om 7.00 uur kwam onze PGB hulp om hem af te drogen en aan te kleden. Jaap zou thuis beginnen met werken en daarna naar kantoor gaan. Prima, dat doet hij wel vaker. Onder begeleiding van onze PGB hulp had Jacco zelfs zijn ontbijt opgegeten! Zeer bijzonder, want de laatste weken vertikt hij het om ook maar één hap te nemen van zijn ontbijt.
Net voordat de taxichauffeur eraan kwam, gebeurde het… Jacco kreeg een epileptische aanval, weliswaar een kleine, maar toch.. Uit ervaring weten we dat er dan nog meer aanvallen zullen komen, dus gaven we hem voor de zekerheid meteen maar zijn extra medicatie.
Een paar minuten later stond de taxichauffeur voor de deur. Wat nu? Jaap en ik keken elkaar vragend aan… ‘Uhh, laat hem maar meegaan.’ hoorde ik Jaap zeggen. Onze PGB hulp liep zoals gewoonlijk mee naar de taxi. Na een paar minuten kwam ze echter terug: ‘Jacco heeft weer een aanval gehad. Wil je komen helpen!’ Jaap trok heel snel zijn schoenen aan en liep mee. Jacco was helemaal overstuur en riep steeds: ‘Ik heb een aanval gehad! Pappa, ik heb een aanval gehad!’ Jaap kwam gehaast terug naar binnen: ‘Wat zullen we doen. Jacco heeft nu drie kleine aanvallen en één wat grotere aanval gehad.’ Hij zag mijn strijd en emoties en vervolgende: ’Hij heeft extra medicatie gehad, deze moet alleen nog inwerken. Ervaring is dat de aanvallen zullen stoppen en dat hij dan alleen nog wat moe is.’ Ik hoorde mezelf zeggen: ‘Maar we laten hem dan wel met een vreemde meegaan, terwijl hij veel aanvallen heeft!’
Op zo’n moment moet je à la minuut beslissen: Jacco met de taxi mee laten gaan in de veronderstelling dat de aanvallen zullen stoppen of hem thuis houden en moeten constateren dat hij toch naar school had gekund! Ik vroeg: ‘Wat vindt de chauffeur ervan? Ziet hij het zitten om Jacco mee te nemen?’ Jaap had dit al met hem overlegd en de chauffeur vertelde bekend te zijn met epilepsie. Hij zag het wel zitten om Jacco te rijden. Dus namen we op dat moment de beslissing om Jacco mee te geven aan de chauffeur…
Volkomen aangeslagen zat ik op de bank, maar tijd om bij te komen had ik echter niet; Hanna moest gevoed worden en daarna moest Ruben voor de laatste keer naar de peuterspeelzaal. We hadden de avond ervoor allemaal cakejes gebakken en zijn traktatie zag feestelijk uit!
Toen ik Hanna gevoed had, barstte bij mij de emotionele bom: ‘We hebben de verkeerde keuze gemaakt om Jacco met de taxichauffeur mee te laten gaan! Dit hadden we nooit moeten doen!’
Ik ben een gevoelsmens en vrij emotioneel. Jaap daarentegen is heel rationeel en kan de zaken dan ook vrij nuchter bekijken en verwoorden. Het contact met school liet ik daarom maar over aan Jaap.
Wij moeten elke dag, elk moment keuzes maken; wat doen we wel, wat doen we niet. Laten we Jacco fietsen, traplopen, mag hij spelen in de speeltuin, mag hij klimmen en hoe hoog? Laten we hem alleen op zijn kamer spelen? Nemen we hem mee boodschappen doen?
Na een koud washandje en een verfrissende crème op mijn gezicht, voelde ik mij weer een beetje toonbaar voor de buitenwereld. Het leven gaat gewoon door. Ruben genoot zichtbaar van alle aandacht tijdens zijn afscheidsfeestje van de peuterspeelzaal. Het was echt een Rubenmoment dat ik niet had willen missen!
Tussen de middag heb ik naar school gebeld om te vragen hoe het met Jacco was gegaan. Gelukkig waren de aanvallen weggebleven, maar hij was wel heel erg moe en er ging van alles langs hem heen.
Toen Jacco thuis kwam van school, was hij echter heel vrolijk en kletste de oren van mijn hoofd. Hij hing zijn jas keurig aan de kapstok en deed zelfs zijn schoenen uit! Vervolgens ging hij aan tafel zitten en liet hij vol trots een heel mooie tekening zien, speciaal gemaakt voor pappa!
