De grote broer
De grote broer (20-10-2012)
Vorige week is mijn man weer begonnen met werken. Tja… het gewone leven begint weer. Nou ja, gewone leven… Naast twee jongens, Jacco van zeven jaar en Ruben van bijna vier jaar, hebben we nu een heel lief, klein, roze meisje erbij. Dat is wel weer even wennen, want ze heeft natuurlijk haar eigen ritme waar alles omheen moet draaien. Ik dacht nog vol bravoure: ‘Het gaat mij best lukken, ik voel mij weer redelijk fit.’ Maar dat viel effentjes vies tegen! Ik heb het echt hartstikke druk en op de één of andere manier speelt de klok een gemeen spelletje met mij!
Met enig weemoed denk ik terug aan de afgelopen twee weken. De kraamweek is veel te snel voorbij gegaan. De week erna was mijn man ook nog vrij, maar ook die week is voorbij gevlogen. En nu moet ik dus zelf weer aan de slag.
Ik vond het heerlijk om elke ochtend om 8.00 uur de sleutel in het slot van de voordeur te horen: ‘Gelukkig, daar is ze weer!’ Met een rustig gevoel gaf ik de touwtjes uit handen aan Hannie, onze kraamverzorgster.
Ruben vond het heel gezellig dat Hannie elke dag voor mamma en Hanna kwam zorgen. Op de één of andere manier noemde hij de eerste dagen Hannie ‘dokter’. Regelmatig vroeg hij aan mij: ‘Mamma, waar is de dokter gebleven?’ Met een glimlach zei ik dan maar: ‘Hannie is beneden, ga maar even kijken.’ Vervolgens hoorde ik hem op de trap heel hard roepen: ‘Dokter, waar ben je?’
Elke dag mocht Ruben ‘dokter Hannie’ helpen om Hanna in bad te doen. Zo mocht hij helpen de tummy tub te vullen. Ondertussen liet hij haar even zijn spierballen zien om daarna heel gewichtig de zware tummy tub mee te helpen tillen. Want dokter Hannie kon die zware tummy tub natuurlijk niet alleen tillen!
Terwijl Hannie Hanna aan het uitkleden was, was Ruben druk bezig met zijn baby(popje). Nogal hardhandig trok ‘mamma Ruben’ haar kleren uit, waarna hij zijn baby pardoes bij Hanna in de tub deponeerde. Onder het badderen was Ruben gezellig aan het kletsen met Hannie en ik stond vanaf de zijlijn heerlijk te genieten van dit schattige tafereel.
Toen Hanna helemaal schoon was, mocht Ruben zijn baby nog even wassen. Op een nogal bijzondere manier maakte hij zijn baby watervrij, waarbij de spetters tegen de muur vlogen en de grond ook niet geheel droog bleef. Ondertussen maakte zijn baby de ene salto na de andere in het water. Ik schrok daar natuurlijk van en zei verschrikt: ‘Voorzichtig Ruben! Voorzichtig met je baby!’ Ruben keek mij echter geruststellend aan en antwoordde: ‘Mamma, mijn baby is niet echt hoor, hij is nep!’ Vervolgens liet hij zijn nepbaby met een enorme plons in het water vallen, waarbij hijzelf ook helemaal nat werd. Toen was het feest toch echt afgelopen en kreeg hij van Hannie een handdoek om zijn baby af te drogen.
Terwijl Ruben zijn baby aan het afdrogen was, installeerde ik mij weer in mijn kraambed om Hanna te voeden. Ik vond het heel prettig om een meekijkend oog te hebben bij het voeden. Het is toch altijd weer spannend hoe de borstvoeding zal verlopen. Toen Hanna goed aan het drinken was, ging Hannie even naar beneden. Vanuit de babykamer hoorde ik Ruben roepen: ‘Mamma, waar is grote Hanna gebleven!’ Met ingehouden lach riep ik: ‘Hannie is even naar beneden gegaan!’
En op de trap hoorde ik hem weer roepen: ‘Grote Hanna, waar ben je?’
