Dagje uit met de familie
Dagje uit met de familie ( 05-09-2012)
Mijn vader wordt 65 jaar! Reden voor een familiefeestje. Al maanden gelden hebben wij als kinderen overleg gehad hoe we zijn verjaardag zouden gaan vieren. Omdat mijn vader erg veel van vogels houdt, was de keuze niet moeilijk: een dagje naar het vogelpark Avifauna. Er is daar van alles te doen en te zien: verschillende vogelshows, vogels eten geven, een speeltuin een nog veel meer.
Wanneer we een dagje weg gaan, nemen we altijd de bolderwagen mee. Handig voor onze jassen, tassen, paraplu’s, koffie, thee en limonade. Naast dit praktische doel, dient de bolderwagen ook als rustpunt voor Jacco. Wanneer hij moe is, kan hij lekker in de bolderwagen zitten en hebben wij geen huilend en hangend kind aan onze armen hangen. De voornaamste reden dat wij de bolderwagen meenemen is echter de onvoorspelbare epilepsie van Jacco. En wat dat betreft heeft de bolderwagen helaas zijn nut vaak bewezen…
De laatste maanden heeft Jacco ongeveer 1x in de week een serie aanvallen en daarna is het vaak weer een week rustig. Het is een door ons zelf bedacht ritme, welke ons enige rust geeft. Maar deze ogenschijnlijke rust is helaas door het het warme weer compleet overhoop gegooid. We hadden dus geen idee meer wanneer we weer aanvallen zouden kunnen verwachten. Dus op alles voorbereid stapten we in de auto.
Jacco vond het geweldig om iedereen weer te zien en had zijn plekje al snel gevonden bij opa en oma. Ruben mengde zich ook meteen tussen al de ooms en tantes en ondanks de voorspelde regen liet het zonnetje zich flink gelden. Het beloofde dus een leuke dag te worden!
Na de eerste vogelshow verzamelden we ons bij de bolderwagen onder het genot van een lekker bakkie oploskoffie en genoten de jongens van alle aandacht van opa en oma.
Tijdens de uitgebreide lunch regende het pijpenstelen, maar ach, wat zou het; wij zaten immers droog! De bediening was van te voren ingelicht over Jacco’s korte spanningsboog en net op tijd kwam ons eten eraan. Vol trots keek ik naar mijn jongens; ze waren lekker aan het eten en ook heerlijk rustig! De dag kon wat mij betreft niet meer stuk en we hadden nog een hele middag te gaan!
Vol goede moed gingen we naar de Lori Landing. Geen idee wat ik mij daarbij voor moest stellen, maar het scheen heel leuk zijn! Met een bakje zoete siroop werden we een grote volière ingestuurd. Zodra we binnen waren, kwamen de Lori’s van alle kanten aangevlogen. Als een stelletje uitgehongerde ‘wilde’ dieren stortte ze zich op de zoete vloeistof. Jacco genoot aan alle kanten en ook Ruben keek heel vertederend naar al de Lori’s op zijn armen.
We waren van plan om halverwege de middag naar huis te gaan in de verwachting dat de jongens ‘op’ zouden zijn, maar dit viel erg mee. Daarom besloten we om nog één vogelshow te bezoeken en dan naar huis te gaan. Tja, dit hadden we toch beter niet moeten doen…
Meteen aan het begin van de show gebeurde het. Jacco zakte in elkaar op zijn stoel, waarna hij heel hard ging huilen. Foute boel! Jaap besloot om samen met een Jacco een rustig plekje op te zoeken. Ik bleef met Ruben zitten, maar keek steeds naar Jaap of hij hulp nodig had. Jacco bleef maar huilen en had ook steeds kleine korte aanvallen. Tja… ik weet dat het kan gebeuren, maar het is zo’n teleurstelling wanneer het ook daadwerkelijk gebeurt. Vooral op zo’n feestelijk dag! Maar ja, je doet er niets aan. We besloten we om maar zo snel mogelijk naar huis te gaan.
De bolderwagen kwam dus helaas weer goed van pas. Snel de jassen en tassen aan de kant en Jacco erin. Net op dat moment begon het te regenen. Gelukkig waren we op alles voorbereid en pakten snel de paraplu’s. Maar tot overmaat van ramp barste er nèt op dat moment een ware stortvloed los net boven de Avifauna! Dáár waren wij nu net niet op voorbereid!! Binnen een paar seconden waren we compleet doorweekt. Geen enkele paraplu was tegen deze hoosbui bestemd! Jaap wilde zo snel mogelijk naar auto, dus hij zette flink de pas erin. Hij baande zich met bolderwagen en al letterlijk een weg tussen alle mensen heen met als één doel: zo snel mogelijk naar auto! Drijfnat kwamen we bij de uitgang van het park aan! Jaap haalde de auto op en mijn moeder en zus hielpen om Jacco en Ruben in de auto te krijgen. Gelukkig hebben we grote auto, dus de bolderwagen kon in zijn geheel de auto in.
Kletsnat en koud tot op het bot zaten we een paar minuten later in de auto op weg naar huis. Ik zat naast Jacco op de achterbank. Hij was helemaal overstuur: ‘Mamma, ik heb allemaal aanvallen, wil je mij helpen! Wil je zorgen dat ik geen aanvallen meer krijg!’ Het verdriet van hem en zijn zeer indringende noodvraag raakten mij tot diep in mijn hart. Ik kon echter alleen zijn hand vast houden en zeggen dat de aanvallen vanzelf weer over zouden gaan.
Na een paar minuten stopte de regen en gelukkig stopten de aanvallen ook. Jacco bleef echter de hele weg onrustig en verdrietig.
Toen we thuis kwamen werd hij weer wat meer ‘mens’. Om de dag toch nog feestelijk af te sluiten, besloten we om pannenkoeken te gaan bakken.
Ondanks de epilepsie en de regen was het toch een geslaagd familie-uitje!
