De fotograaf
De fotograaf (19-08-2012)
Jaap en ik houden allebei van foto’s. We maken er dan ook heel veel met onze digitale fotocamera. Dit gaat makkelijk en snel en wanneer ze niet mooi zijn, dan gooien we ze gewoon weg. Maar ondanks dat Jaap veel gevoel heeft van compositie en belichting, vind ik de foto’s van de fotograaf toch net iets ‘echter’ ( sorry Jaap..)
Toen ik zwanger was van Ruben ben ik met Jacco naar de fotograaf geweest voor het maken een ‘dikke buikenfoto’. Ik had geen idee wat ik mij moest voorstellen bij zo’n fotosessie, maar het leek mij een leuke verrassing voor Jaap. Jacco was toen ruim drie jaar en vond het geweldig om samen met mamma op de foto te gaan. De fotograaf maakte veel grapjes en hij kreeg Jacco precies zo ‘gek’ als hij wilde, zodat de foto’s stuk voor stuk echte kunstwerken waren geworden. Het was dan ook ontzettend moeilijk om er een paar uit te kiezen. De fotosessie was trouwens net op tijd gemaakt, want twee dagen later werd Ruben geboren…
Nu mijn buik steeds dikker en dikker wordt, lijkt het ons heel leuk om weer zo’n fotosessies te laten maken, nu met ons vieren. Al dagen voor de fotosessie worstel ik met de vraag: ‘Moet Jacco wel of niet zijn helm op?’ Aan de ene kant hoort die helm bij hem, hij heeft nu eenmaal epilepsie. Het is een heel mooie en bescheiden helm en ik ben er al helemaal aan gewend. Maar ja, deze helm drukt wel een stempel op ons gezin. Het is ook fijn om gewoon Jacco op de foto te hebben staan.
Mijn worstel wordt versterkt door het gegeven dat de laatste aanvallen een week geleden waren en het zou dus vandaag of morgen weer raak kunnen zijn… Toch besluiten Jaap en ik om de helm tijdens de fotosessie af te laten en het risico te nemen dat hij geen aanval zal krijgen.
Ik vind het heerlijk om Jacco zonder helm te zien, maar het geeft mij ook een angstig gevoel; Jacco kan namelijk zomaar een aanval krijgen waarbij hij als een plank voorover valt of juist achterover. De helm biedt mij (en natuurlijk ook hem) enige zekerheid dat deze de ergste klap opvangt.
De jongens vinden het bezoek aan de fotograaf heel spannend. Vol trots kijk ik naar mijn mannen; ze zien er piekfijn uit. Ondertussen probeer ik mijn angst onder controle te krijgen, maar dat valt niet mee. We besluiten om met de familiefoto’s te beginnen, want nu zijn de jongens nog fris en fruitig. Ik word echter meteen overvallen door al de lichtflitsen in studio. Weer komt die verstikkende angst naar boven; lichtflitsen kunnen epileptische aanvallen veroorzaken. Ik stel mezelf meteen gerust dat uit de EEG’s is gebleken dat Jacco niet gevoelig is voor lichtflitsen. Ondanks de vele lichtflitsen, doet Jacco het eigenlijk heel goed. Ik uit mijn angst toch tegen Jaap en de fotograaf. Zij stellen mij gerust en dan moet ik het toch uit handen geven: Jacco doet het heel goed, er zijn geen tekenen van epilepsie.
Na de familiefoto’s schiet de fotograaf enkele ‘mannenfoto’s. Ook dit gaat heel goed en ik voel de angst langzaam weg zakken uit mijn lijf. Na de mannensessie is het de beurt aan een ‘mammafoto’ met beide jongens. Maar aangezien de jongens echt pappajongens zijn, hebben zij heel andere ideeën. Tja…dan kan je als ouders van alles willen, maar als kinderen net iets anders in gedachten hebben, lukt het toch echt niet.
De fotograaf haalt van alles uit de kast om ze af te leiden, maar de spanningsboog bij Jacco is op. Ik had mij vooral zorgen gemaakt over Jacco, maar nu merk ik dat Ruben ook een eigenwijs kopstuk is! Wanneer hij niet op de foto wil, wil hij ook echt niet op de foto! Daar had ik geen rekening mee gehouden!
Tenslotte besluiten we om de jongens uit elkaar te halen. Jaap gaat met Ruben naar de wc zodat de fotograaf nog enkele buikenfoto’s van mij met Jacco kan maken. Daarna gaat Jaap met Jacco naar de wc, met de bedoeling dat de fotograaf foto’s van mij en Ruben zou kunnen schieten. Ruben vindt de wc echter veel te leuk en zet het op een rennen.
We besluiten om maar te stoppen met de sessie. Ik ben ontzettend benieuwd naar het resultaat en hopelijk beval ik nu niet twee dagen na deze sessie…
