Het schaapscheerdersfeest!
Het schaapscheerdersfeest! (11-06-2012)
Jacco zit sinds kort op scouting! Een vriend van ons zei: ‘Als Jacco het zo leuk vindt om in de natuur bezig te zijn en buiten te spelen, zou scouting dan niet iets voor hem zijn?’ Een schot in de roos! Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb! Maar ik ben niet opgevoed met scouting en Jaap ook niet, dus de wereld van scouting is ons onbekend.
In het eerste telefoongesprek met de scoutingvereniging heb ik uitgelegd dat Jacco epilepsie heeft en gevraagd of hij met een PGB begeleider een keer zou mogen kijken. Dat bleek geen probleem te zijn. De eerste keer ben ik in de buurt gebleven, voor eventuele vragen, de onvoorspelbaarheid van Jacco en vooral mijn eigen gemoedsrust! Maar het gaat best goed en Jacco vindt het volgens mij ook heel leuk.
Normaal is de scouting op zaterdagmiddag, maar vanwege het schaapscheerdersfeest is het deze keer verplaatst naar de zaterdagochtend. Het is natuurlijk ontzettend leuk om dat spektakel mee te maken met de scoutingroep! Het betekent echter wel dat ik dit keer zelf met Jacco mee moet gaan. Het scheren schijnt echt nog op de ouderwetse manier te gebeuren met de schaar, dus ik ben benieuwd.
Het scheerfestijn is al in volle gang en de groep Bevers (waar Jacco bij hoort) verzamelt zich bij één van de vele kraampjes die bij het feest horen. De laatste dingen worden klaargezet en Jacco is met een co-bevertje heerlijk aan het rennen, waarna ze zich laten vallen in het zand.
Dan beginnen we met een spel. We moeten allemaal op een matje op de grond gaan zitten om geen koude en vieze billen te krijgen. Tja, dat gaat bij de jonge Bevers toch iets makkelijker dan bij deze Bevermoeder… Maar dan gebeurt het waar ik al dagen bang voor ben: Jacco krijgt een epileptische aanval. Het is gelukkig een kleine aanval waarbij hij langzaam in elkaar zakt. Niemand ziet het, dus ik besluit er niet zoveel aandacht aan te besteden. Jacco kruipt op mijn schoot en nestelt zich helemaal tegen mij aan. Dan voel ik dat hij weer een kleine aanval krijgt. De keuze is vrij simpel: we gaan naar huis! Uit ervaring weet ik dat het niet bij deze twee aanvallen zal blijven! Maar wanneer is het een goed en veilig moment om op te gaan staan? Na een paar minuten en drie aanvallen later besluit ik de gok te wagen en ons af te melden bij de leidster. Vervolgens krijgt hij onder het oog van de leidster nog een kleine aanval waarbij hij op grond belandt. Ergens ben ik blij dat zij het nu ook gezien heeft, dan weet ze wat voor soort aanvallen Jacco heeft. Ze loopt met ons mee en let op Jacco wanneer ik de auto op ga halen. Ondertussen heeft hij weer een aanval gekregen. Gelukkig is zij bekend met epilepsie en dat geeft mij toch een enigszins rustig gevoel.
Ik kan de situatie momenteel aardig goed inschatten en besluit om maar gewoon naar huis te rijden. Wat moet ik anders? Onderweg naar huis is het echter weer raak, vier aanvallen waarbij Jacco wegzakt en weer bij kennis is. Hij is zelfs tussen de aanvallen door zo bij helder dat hij de chocoladereepjes in mijn auto ontdekt en zegt: ’Mamma, mag ik chocola, want ik heb vreselijk veel trek!’ Dat doen we maar niet! ‘Maar mamma, de epilepsie is weer over!’ en daar zakt hij weer als een plumpudding in elkaar.
Wanneer we thuis komen, geef ik hem een pilletje dat de aanvallen (hopelijk) doet stoppen en vervolgens stationeer ik hem op de bank. Ik zie nog twee kleine aanvallen en uiteindelijk lijkt de rust in zijn beverhoofdje weer teruggekeerd te zijn!
De rest van de dag heb ik een lieve, redelijk rustige Jacco. Zo nu en dan heeft hij nog wat drukke uitschieters, maar de epilepsie blijft gelukkig weg.
Een rare ochtend, maar ervaring leert dat het de komende dagen waarschijnlijk rustig zal zijn tussen zijn oren en dus ook tussen de mijne!
