Lastige beslissingen
Lastige beslissingen (19-09-2012)
Ik ben nu ruim 38 weken zwanger. Jacco kwam veel te vroeg en Ruben kwam met precies 37 weken. Dus deze laatste fase van de zwangerschap is helemaal nieuw voor mij. Ik voel mij goed en het gaat goed met de baby, maar ik hoop toch wel dat hij of zij snel komt. Mijn buik ben ik nog niet zat, maar het valt gewoon niet mee om hoogzwanger rond te lopen mét twee kleine kinderen. Daarbij komt ook nog de spanning dat de bevalling elk moment kan beginnen.
Jacco wordt sinds een week opgehaald door een andere taxichauffeur. Ik had gehoopt dat hij Jacco ’s morgens wat later zou ophalen, maar wegens wegwerkzaamheden (en dus vertraging, file, omrijden) komt de chauffeur Jacco al om half acht ophalen! Het voordeel is wel dat ik daarna weer lekker mijn bed in kruip, want Ruben is een echte uitslaper!
Vanmorgen kwam Ruben pas om half tien naar beneden en waren we heerlijk relaxed aan het douchen, toen de telefoon ging. Het was de leerkracht van Jacco. Ze vertelt dat Jacco het afgelopen uur veel aanvallen heeft gehad en dat ze hem het medicijn heeft gegeven om de aanvallenreeks te doorbreken. Jacco is echter helemaal overstuur en huilt alleen maar. Ik hoor hem dan ook oorverdovend huilen op de achtergrond. Het is helaas weer zover…
Ik vertel dat het medicijn een inwerktijd heeft van zo’n 20 minuten en dat de kans er is dat hij dus nog meer aanvallen kan krijgen gedurende die tijd. We besluiten om het nog even aan te zien en dat we over een half uur weer contact met elkaar hebben.
Dit half uur geeft mij net de tijd om het ochtendritueel van aankleden en ontbijten snel af te maken. Tevens kan ik alvast nadenken wat ik ga doen: ‘Ga ik Jacco ophalen van school?’ Waar laat ik Ruben dan? Ik kan geen twee jongens alleen thuis hebben, zeker nu niet.’
Gelukkig zijn mijn schoonouders vandaag in de buurt. Ik bel ze op met de vraag of Ruben bij hen kan blijven. Gelukkig kan dat. Na een half uur belt de leerkracht weer op. Jacco krijgt de ene aanval na de andere en nu ook met stuiptrekkingen erbij. Hij huilt oorverdovend en wil maar één ding: naar huis. Ik vraag of ik hem even aan de telefoon mag hebben, misschien maakt hem dat wat rustiger. ‘Mamma, ik heb allemaal aanvallen!’ Helaas is de verbinding niet goed en hoor ik veel gekraak, ruis en halve woorden van een ontzettend verdrietige Jacco. Ik had al besloten om hem op te halen, dus dat vertel ik hem dan ook. Tja… wat moet ik anders?
Snel zoek ik spullen voor Ruben bij elkaar; wat speelgoed en een paar schone broeken. Hij heeft namelijk nog wel eens plasongelukjes. Daarna zoek ik mijn eigen spullen bij elkaar met extra medicijnen voor het geval Jacco onderweg nog meer aanvallen krijgt. Ach, het gaat allemaal nog wel, maar veel langzamer…
Wanneer ik in de auto zit, denk ik plotseling: ‘ O nee, de weg ligt open, ik moet nog omrijden ook!’ Daarna zeg ik tegen mezelf: ‘Het kan allemaal nu nog net, maar eigenlijk ook niet! Stel dat de baby zich had aangekondigd vandaag?’ Maar wat had ik dan moeten doen? Had ik tegen Jacco moeten zeggen: ‘Sorry Jacco, mamma heeft een baby in haar buik, ik kan je nu niet komen ophalen?’ ‘Had ik tegen de leerkrachten moeten zeggen: ‘Uit ervaring weet ik dat het ’s middags weer goed gaat met Jacco. Ik haal hem dus niet op.’ Zou ik dat over mijn hart kunnen krijgen?
Nee, dat kan ik niet. Dus ik haal hem op.
Wanneer ik op school aankom zie ik een heel heldere en vrolijke Jacco. Ik besluit om hem toch maar mee naar huis te nemen, want dat heb ik gezegd en ik ben er nu toch.
Ook nu is hij thuis weer heel rustig en hij heeft hij geen aanvallen meer.
Aan het eind van de middag komt onze PGB’er om Jacco mee te nemen en ik laat hem dan ook met een redelijk gerust hart mee gaan, kan ik nog even uitrusten. Na een uur belt ze echter op en vertelt dat Jacco toch nog drie aanvallen heeft gehad, weliswaar heel korte, maar toch…
Tja, het blijft een onvoorspelbare, rottige epilepsie met de daarbij lastige beslissingen.
