Zo dubbel…

Zo dubbel… (01-10-2012)

Hanna’s eerste week was een rare week vol tegenstrijdigheden. Het ene moment zaten we met ons hoofd volop in de roze wolken, het andere moment werden we weer met beide benen op de grond gezet vanwege de epilepsie van Jacco. Geluk en verdriet liggen in ons gezin soms heel dicht bij elkaar.

Hanna had geen beter moment kunnen uitkiezen om geboren te worden, want Jacco logeerde het weekend in het logeerhuis en Ruben was uit logeren bij opa en oma. Wij konden dus rustig wennen aan Hanna, zonder ons zorgen te hoeven maken over de jongens! Jaap belde enthousiast opa en oma op om het grote nieuws over de geboorte van hun eerste kleindochter te vertellen! Een ware explosie van gejuich en geschreeuw vulde de hele kamer: na acht kleinzoons eindelijk een kleindochter in de familie!

De volgende dag kwamen opa, oma en Ruben om Hanna te bewonderen. Opa kwam met zijn videocamera alvast naar boven, gevolgd door Ruben, oma en Jaap. Ruben kwam heel verlegen de slaapkamer binnen met een enorme bos roze bloemen. Net op dat moment ging de telefoon en Jaap nam op. Terwijl Ruben heel verlegen zei: ‘Gefeliciteerd met Hanna!, hoorde ik Jaap vragen: ‘Wat voor soort aanvallen heeft hij dan?’ Meteen werd ik overspoeld door allerlei verschillende emoties: verdrietig omdat Jacco blijkbaar veel aanvallen had, blij omdat Hanna was geboren, ontroerd vanwege de reactie van Ruben op zijn zusje en boos op die rot-epilepsie.

Terwijl ik aan het vechten was tegen mijn tranen, waren opa en oma Hanna aan het bewonderen. Jaap was ondertussen naar beneden gegaan om het gesprek met de verpleegkundige van het logeerhuis af te ronden. Gelukkig nam mijn verstand het over van mijn gevoel en kon ik mijn tranen de baas. Met een brok in mijn keel pakte ik Hanna uit de wieg en gaf haar aan mijn schoonvader. Even later kwam Jaap ook de kamer binnen en was onze aandacht geheel gewijd aan onze dochter en haar grote broer. Ruben keek heel vertederend naar zijn kleine zusje en gaf haar een heel klein kusje. Daarna klom hij op mijn verhoogde bed, kroop naar mij toe en zei: ‘Mamma, is de baby uit jouw buik?’ Ik wees naar de wieg en antwoordde: ‘Ja, kijk maar in de wieg, daar ligt jouw zusje Hanna!’ Waarna hij heel logisch antwoordde: ‘Mamma, dan kan je nu weer bukken!’

Even later kwamen twee tantes Hanna bewonderen en was ik Jacco bijna vergeten. Hanna moest natuurlijk op de foto met haar naamgevers: oma Anneke (Anna), mamma ( Maaike Clazina) en haar derde naamgever (tante) Isabella!

Na een uurtje gingen opa en oma weer naar huis en de beide tantes ook. Daar lag ik dan alleen met Hanna in het kraambed. Het gevoel van verdriet en onmacht over de epilepsie van Jacco kwam plotseling in alle hevigheid naar boven. Snel veegde ik mijn tranen weg en vroeg aan Jaap wat er precies met Jacco aan de hand was. ‘Jacco heeft die ochtend enkele aanvallen gehad, ze hebben hem medicijnen gegeven, maar wilden even overleggen wat ze verder moesten doen.’

‘Wat heb je afgesproken met hen? Als het heel erg is, halen we hem gewoon op hoor!’

Jaap antwoordde rustig: ’De aanvallen waren niet zo erg dat hij opgehaald zou moeten worden. Ik heb afgesproken dat wanneer ze weer vragen hebben ze altijd mogen bellen.’

Ik voelde me weer wat rustiger worden, verdrietig zei ik tegen Jaap: ‘Jacco moet hier gewoon bij zijn, hij moet zijn zusje zien! Nu weet hij niet eens dat hij een zusje heeft!’ Jaap antwoordde echter heel nuchter: ‘Het is voor Jacco én voor ons beter dat we nog niets zeggen over Hanna. Wanneer hij weet dat hij een zusje heeft, wil hij haar zien en krijgen we hem niet meer terug naar het logeerhuis. Laat hem nu maar gewoon logeren. Ik ga maandag naar de school en vertel hem in alle rust dat hij een zusje heeft gekregen. Daarna kan hij trakteren op beschuit met muisjes en kan hij zijn zusje zien.’

Rationeel gezien had Jaap natuurlijk gelijk: we hebben een heel rustig weekend gehad waarin we volop konden genieten van Hanna èn Jacco is de hectiek van de eerste dagen bespaard gebleven.

Maar  ja…