De stoerste piraat van zeven zeeën! (04-01-2013)

We hadden het zo mooi geregeld: Jacco zou met onze PGB hulp een dagje naar Schateiland gaan, een grote overdekte piratenspeeltuin. Wij zouden eindelijk eens een heerlijke rommeldag hebben, zo’n dag dat je allerlei klusjes kunt afronden, waar je anders nooit aan toe komt.

Helaas hoorden we die ochtend raar gehuil door de babyfoon. Jaap ging meteen naar Jacco’s kamer en zag dat hij ‘vreemd’ in bed lag; een epileptische aanval. In principe gaan deze aanvallen vanzelf over en is het dus een kwestie van afwachten. Maar nu bleef Jacco maar huilen en raakte hij steeds meer in paniek. ‘Pappa, blijf bij mij! Ik heb allemaal aanvallen!’ Vervolgens greep hij Jaap heel stevig beet en wilde hem niet meer loslaten. Verdrietig liep ik naar beneden om zijn medicijnen alvast op te halen.

‘He, onze rommeldag gaat nu dus niet door!’ dacht ik chagrijnig. Terwijl ik boven Jacco bijna panisch hoorde huilen, was ik meer bezig met hoe de dag er voor ons uit zou gaan zien. Ik schrok van deze constatering en voelde mij er enigszins schuldig over. Met een hand vol pillen liep ik naar boven en probeerde deze aan hem te geven. Hij wilde ze echter niet slikken. ’Mamma, deze medicijnen helpen niet, ik wil andere medicijnen.’ Gefrustreerd zei ik: ‘Deze medicijnen helpen wel Jacco, slik ze nu maar.’ ‘Nee, ze helpen niet, ik wil andere.’ ‘Dit zijn andere medicijnen, neem ze nu maar, anders gaan de aanvallen niet weg.’ Uiteindelijk slikte hij ze door, maar hij bleef huilen en ik besloot hem maar bij ons in bed te leggen. Ondertussen ging ik naar beneden om onze PGB’er in te lichten over Jacco’s aanvallen en te vertellen dat de speeltuin waarschijnlijk niet door zou gaan.

Maar toen won medelijden het van mijn chagrijnige bui; hij kan er toch ook niets aan doen! We besloten  hem  een sterker medicijn te geven in de hoop dat hij daarvan rustig zou worden, máár hier zou hij wel suf en duf van worden. Maar ja.. dit gekrijs is toch ook niets.

Nadat we Jacco ook deze medicijnen hadden gegeven, vroeg Jaap: ‘Wil je een bakje koffie voor mij halen?’ Op dat moment hield Jacco op met huilen, ging rechtop zitten, zijn koppie ging omhoog, hij spitste zijn oren  en zei met een opgeven vinger tegen mij: ‘Eh, doe mij maar een pakje appelsap mamma!’ Ik stond als aan de grond genageld en schoot spontaan in een enorme lachbui. Zo, dat middel werkt snel!!! Wat nu suf en duf!

Enkele minuten later liep ik naar boven met de gevraagde bestelling in mijn handen. Toen ik de slaapkamer binnen kwam,  zat meneer de directeur rechtop in ons bed en zei: ‘Mamma, ik heb net even Ernst Bobbie en de rest gekeken op die zwarte televisie.’ Vervolgens dronk hij uitgebreid zijn pakje appelsap op, kneep het pakje helemaal fijn en zei: ‘Mamma, wil je deze even voor mij weggooien? Wanneer gaan we naar de kéruk? Mag ik dan geld in de collectezak doen? Wil je dat even aan mij beloven? Ja? Ik wil graag smeerkaas eten op mijn brood. Wil je tegen pappa zeggen dat ik wel twee potjes smeerkaas wil hebben?’

Met een enorme glimlach keek ik naar mijn kleine directeurtje die weer van alles aan het regelen was en de oren van ons hoofd kletste.

Een paar uur later kwam onze PGB hulp om Jacco toch mee te nemen naar Schateiland.

Schip Ahoy! Jacco Blauwhelm, de stoerste Piraat van de zeven zeeën!