‘Je bent toch geen klein kind meer, Jacco!’ (15-01-2013)
Vorig jaar hadden mijn naamgenoot en tevens epilepsiemoeder Maaike en ik het idee om samen te gaan ‘bloggen’ over onze ervaringen met een kind met epilepsie. We hebben toen een eerste poging ondernomen met het voornemen om op deze manier regelmatig onze gedachten met elkaar uit te wisselen. Maar ja…daar was het helaas bij gebleven!
Een nieuw jaar, nieuwe kansen en dus een vernieuwde poging de draad weer op te pakken.
Welkom in het Praatcafé (deel 2)
‘Je bent toch geen klein kind meer, Jacco!’ (15-01-2013)
Jacco en Bram logeren regelmatig samen in het zelfde logeerhuis. Ze kennen elkaar inmiddels best goed en soms spelen ze zelfs met elkaar. Nou ja, spelen… Ik denk dat ze gewoon dingen samen doen.
Maaike, de moeder van Bram heeft al een keertje kennis gemaakt met Jacco. Jacco was toen opgenomen in het observatiehuis en ging op datzelfde terrein ook naar school. Maaike stond met haar hond bij de school te wachten, want Bram zat ook op die school. Wanneer Jacco een hond ziet, moet hij meteen die hond aaien en begint hij altijd een heel ontwapend gesprek met het baasje van de hond, zo ook met Maaike.
Maar al die tijd had ik Bram nog niet gezien! Door het lezen van de blogs van mijn naamgenoot, had ik al wel een beeld van hem gekregen en dat maakte mij steeds nieuwsgieriger om hem in levenden lijve te ontmoeten! Onze jongens lijken immers erg op elkaar: ze kregen dezelfde ellendige vorm van epilepsie op (zeer) jonge leeftijd en de gevolgen hiervan zijn voor hen beiden ongeveer hetzelfde: ontwikkelingsachterstand en moeilijk gedrag. Bovendien hebben ze beiden het besef wat epilepsie inhoudt voor hen; dat ze steeds vallen en dat dat niet leuk is. Ze maken beiden goede en volledige zinnen en ze lijken veel te begrijpen van de wereld om hen heen…
Tegen het einde van de kerstvakantie was het dan eindelijk zover; mijn eerste ontmoeting met Bram! We hadden Ruben ondergebracht bij zijn tante en Jaap en ik reden richting logeerhuis om Jacco op te halen, waar hij weer samen met Bram een week had gelogeerd. Maaike was heel nieuwsgierig naar Hanna en aangezien we toch in de buurt waren, spraken we af om op de terugweg even bij hen op de koffie te gaan. Hanna werd gelijk aan alle kanten bewonderd en geknuffeld en Jacco en Bram hadden elkaar meteen weer gevonden. Ze vertrokken samen naar de kamer van Bram, want Bram wilde zijn mooie Dardabaan aan Jacco laten zien. Heel bijzonder om die twee samen te zien: Bram van bijna 18 en Jacco van bijna 8 jaar samen aan het spelen met de Dardabaan. Bram vertelde Jacco wat hij moest doen en Jacco, eigenwijs als hij is, luisterde natuurlijk niet naar Bram. Op een gegeven moment was Bram het zat en kwam hevig gefrustreerd terug naar de woonkamer met Jacco in zijn kielzog. Waarna een boze Bram tegen Jacco zei: ‘Je bent toch geen klein kind meer, Jacco!’ Jacco leek zich niets van Bram aan te trekken en zei: ’Ik heb honger, mag ik nog een stukje appeltaart?’ Ik zat het hele tafereel van een afstandje te bekijken en moest mijn best doen om niet vreselijk te gaan lachen om deze heerlijke conversatie! Waarschijnlijk hadden ze samen genoeg gespeeld, want Bram pakte een soort spelcomputertje waarop muziek van K3 stond en zei: ‘Ik ga even zingen!’
Even later gingen de mannen de twee honden uitlaten en wij vrouwen bleven lekker binnen. Op een gegeven moment kwam het gesprek over de oorzaak en de gevolgen van de epilepsie van onze jongens. Ik zag en hoorde het verdriet van Maaike toen ze zei: ‘Bij Jacco is de oorzaak van de epilepsie ook nog niet gevonden, hè?’
Na een dik uur merkten Jaap en ik dat Jacco vervelend ging doen en was het tijd voor ons om naar huis te gaan. Diep onder de indruk van Bram en van Jacco zat ik stilletjes in de auto alles van die middag te overdenken. Heel apart en indrukwekkend; twee jongens, zo verschillend in lengte en leeftijd, maar toch ook weer zo hetzelfde.
En nu ben ik heel benieuwd hoe jij ons bezoek hebt ervaren. Jij bent al zoveel verder in het ’leren leven met epilepsie in je gezin’ dan dat ik dat ben. Had jij misschien een soort flash back? Dacht jij misschien: ‘Dat heb ik ook gehad en zo heb ik mij ook gevoeld.’ Met andere woorden: ‘Hoe denk jij terug aan ons bezoek?’
PS En mogen we nog eens langs komen?
http://www.avontureninandersland.blogspot.nl/2012/02/welkom-in-het-praethuis-maaike-en.html
