Je ziet er goed uit! (26-01-2013)

‘Je ziet er goed uit!’ zei een vriendin laatst tegen mij. ‘Volgens mij zit je ook wat lekkerder in je vel, je bent wat… wat vrolijker!’ Ja, dat is ook misschien wel zo.  Voor een heel groot gedeelte heeft dat te maken met het feit dat Jacco wat rustiger is. Hij komt minder stuiterend uit school en ik kan zelfs even met de taxichauffeur praten, zonder dat Jacco gaat gillen of met dingen gaat gooien.  De laatste weken vertelt hij ook dingen die hij op school heeft gedaan en ik lees in zijn schriftje dat hij onder het werken ‘liedjes van de kerk’ zingt. (Waarschijnlijk zijn eigen compositie van ‘Jezus is de Goede Herder’.)

Maar dat ik wat beter in mijn vel zit, heeft ook te maken met een feit dat ik een heleboel ‘ballast’ heb losgelaten. Jacco zit nu bijna drie weken in een speciale klas, een structuur groep. Binnenkort gaan we met z’n allen om de tafel zitten en bespreken we in welke klas Jacco het beste past. Er zijn drie mogelijkheden:  hij gaat terug naar zijn oude klas en de opgedane werkwijze wordt overgedragen aan zijn oude leerkrachten, maar het is ook mogelijk dat hij in deze klas blijft of dat hij naar een andere klas zal gaan en dat wordt dan waarschijnlijk het laag ZMLK. Zoals het de afgelopen weken gaat, ben ik zeer tevreden, het lijkt erop dat er een stuk rust komt bij Jacco en dus ook bij ons. Ik ben benieuwd wat de ondervindingen van de leerkrachten zijn… Ik merk de laatste tijd wel dat er bij mij een stuk ballast van ‘te- hoge-verwachtingen-die-ik-toch-nog-had-van-Jacco’ weg is.  Dat maakt ook dat ik zelf lekker in mijn vel zit en misschien heeft dit onbewust ook een positieve uitwerking op Jacco…

De afgelopen drie jaar heb ik ook erg geworsteld met het ‘waarom’ van Jacco’s epilepsie.  Een doodvermoeiende worsteling, zonder happy end. Want niemand heeft hier een antwoord op en niemand kàn hier ook een antwoord op geven. Ik merk nu dat de hevigheid van mijn worsteling afneemt en dat ik mijn eigen leven weer probeer op te pakken. Weer wat ballast van mijn schouders

af.

Ook het verlangen en de hoop dat God Jacco zal genezen heeft mij heel lang in zijn greep gehouden, maar zonder resultaat. Nu hoop ik nog steeds op genezing, maar het komt erop neer dat ik het los heb gelaten en dit maar bij God heb neergelegd. Weer een stuk ballast van mijn schouders af.

Ik krijg nu meer oog voor de kleine, zeer wonderlijke gebeurtenissen. Uitspraken van Jacco en van Ruben waar ik vreselijk om moet lachen en waar ik heel erg van kan genieten.

Zo was Jacco vanmorgen bij het ontbijt aan het spelen met Lego. Zijn auto was kapot gegaan en hij wilde deze ‘repareren’. Hij moest  echter zijn broodje opeten. Met enige tegenzin begon hij zijn gebed: ’Here zegen dit eten…uh… Nee, Here zegen dit repareren van mijn auto. Amen!’.