Wie bepaalt Jacco’s toekomst? (16-12-2012)
Laatst had ik weer een gesprek op school over Jacco. Na zo’n gesprek ben ik altijd emotioneel total-los. Ik word namelijk weer geconfronteerd met de keiharde realiteit dat Jacco door de epilepsie veel achterstand heeft opgelopen in zijn ontwikkeling en dat zijn gedrag zeer moeilijk is. Natuurlijk weet ik dat allemaal wel, maar ik betrap mezelf er vaak op dat ik denk: ‘Ach, het valt allemaal wel mee en het komt wel goed.’ Zolang ik maar geen gesprekken heb op school en ik geen leeftijdsgenootjes zie, denk ik dat inderdaad…
Maar dan opeens zie ik dat Jacco’s vroegere vriendje al goed kan lezen, dat hij sommen maakt tot de honderd en nu bezig is om de tafels te leren. Ik zie hem heerlijk buiten spelen en op zijn fiets door de straat crossen… slik.
Jacco onthoudt de letters maar niet en daardoor is er voor hem geen lol aan om te leren lezen. Hij heeft getal besef tot de 5 en daarboven beklijft maar niet. Buitenspelen heeft voor hem totaal geen zin, bovendien vindt hij dit helemaal niet leuk. Hij speelt liever binnen. Gelukkig maar, want ik sta al doodsangsten uit bij het idee dat hij tijdens het buiten spelen een epileptische aanval zou krijgen…
Jacco kan zelf fietsen, maar hij heeft totaal geen verkeersinzicht. Hij moet van mij op de stoep fietsen, waarbij hij alle kanten op zwabbert en diverse heggen mee neemt onderweg. Wanneer er vervolgens iemand aan komt, ziet hij deze meneer of mevrouw net iets te laat. Ik roep dan altijd: ‘Jacco pas op, er komt iemand aan!’ Dit roep ik niet voor Jacco, maar meer als waarschuwing voor diegene die eraan komt! Vervolgens geeft Jacco net op tijd een zwaai aan zijn stuur en is een frontale botsing op een haar na van de baan…. Het angstzweet staat mij letterlijk op de rug en ik ben blij wanneer we allemaal weer heelhuids thuis zijn!
Jacco is onze oudste en eigenlijk weet ik niet beter dan dit. Ik kan mij niet voorstellen dat hij nu in groep 4 zou zitten en zou kunnen lezen, rekenen, schrijven, fietsen, buitenspelen en noem maar op. Maar ja, ik denk natuurlijk wel na over zijn toekomst. De neuroloog zei laatst: ‘Voor sommige kinderen is het helemaal niet nodig om te leren lezen en schrijven.’ Dat sloeg bij mij in als een bom! Wanneer Jacco niet zal leren lezen en schrijven, wordt zijn toekomst nog beperkter! Soms kijk ik naar hem en dan denk ik verdrietig: ‘Wat zal er van mijn kleine ventje terecht komen?’
Tja, hoe zal zijn toekomst er uit zien… Met een vage glimlach op mijn gezicht bedenk ik: ‘Ik kan wel van alles willen en bedenken, maar uiteindelijk bepaalt hij toch zelf hoe zijn toekomst er uit zal zien. En hierin verschilt hij niets met ieder ander kind!’
