Een lach en een traan…(04-02-2013)

Op de school van Jacco werken ze met thema’s. De afgelopen weken hebben ze gewerkt over het thema Sprookjes en als afsluiting werd er een voorstelling gegeven waarbij alle ouders waren uitgenodigd.

De kinderen uit Jacco’s klas lieten een dansje zien over Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Onder het dansen maakten ze muziek op verschillende instrumentjes. Jacco straalde aan alle kanten terwijl hij met een stokje op een houten plankje aan het ‘timmeren’ was. En ik… ik was natuurlijk zo trots als een pauw en maakte de ene foto na de andere van deze bijzondere kabouters.

Toen waren de andere klassen aan de beurt. Het sprookje van Roodkapje en de boze wolf is erg populair, dus dat werd vaak uitgespeeld.

Eén toneelstukje verliep ongeveer zo:

‘Roodkapje wandelde door het bos.’ Een meisje met een rood mutsje wandelende over het podium, wandelde tussen alle ouders door en vervolgde haar wandeling door de gang. De leerkracht speelde hier formidabel op in en zei: ‘ Nou, Roodkapje maakt wel een hele lange wandeling!’ Een andere leerkracht plukte Roodkapje van de gang en begeleidde haar weer terug naar het podium. ‘Aha, daar is Roodkapje weer!’ Ondertussen ging Roodkapje nog even uitgebreid poseren voor een foto, waarna de leerkracht lachend zei: ‘Zeg Roodkapje, laat je niet afleiden hoor!!’ Daarna vervolgde hij zijn verhaal: ‘In het bos kwam zij een wolf tegen.’ Er werd een microfoon voor de bek van de wolf gehouden, máár de wolf zei echter niets. Alsof het er allemaal bij hoorde, ging de leerkracht verder: ‘Oh, de wolf is zijn tekst vergeten. De wolf zei: ‘Grrrrr’. Roodkapje vervolgende haar wandeling naar oma, maar oma was ziek. We hebben dus helaas geen oma, dames en heren, want ‘oma’ is ziek.’

Het toneelstukje was zo komisch en zo chaotisch dat de tranen letterlijk over mijn wangen diggelden! Gelukkig wilde een jongen uit een andere klas wel voor oma spelen. Het verhaal kon dus verder gaan: ‘O, we hebben een stand- in oma, prima! De wolf at oma op.’ Oma werd gelijk weer afgevoerd. ‘En de wolf at ook Roodkapje op’. Roodkapje bleef echter op het podium staan, waarop de leerkracht zei: ‘Roodkapje, je moet nu wel weg gaan, anders klopt het sprookje niet meer.’ Snel verdween ook Roodkapje achter de coulissen.

Het sprookje bereikte nu zijn climax: ‘Toen kwam er een jager aan met een gevaarlijk pistool. Dames en heren, nu wordt het een beetje eng, want de jager sneed met het pistool (?) de buik van de wolf open en haalde oma en Roodkapje uit de buik van de wolf.’ Onhandig werd er bij de buik van de wolf gerommeld en… hopla! daar stonden Roodkapje en oma weer springlevend op het podium!

‘En ze leefde nog lang en gelukkig.’

Een geweldige voorstelling! Petje af voor de leerkrachten en de kinderen!

Wat een verschil met de voorstellingen in het reguliere basisonderwijs, die ik als leerkracht heb moeten begeleiden! Dit is zo anders, het komt zo ontspannen over (ik vraag mij trouwens af of de leerkrachten dit ook zo ervaren hebben…). Eigenlijk vind ik dit vele malen leuker!

Ik ging naar school toe met een dubbel gevoel. De voorstellingen werden namelijk gegeven door kinderen uit de onderwijsstroom waar Jacco misschien ook naar toe zal gaan. Ik wilde graag kennis maken met de kinderen en de leerkrachten, zodat ik alvast een beeld zou kunnen krijgen van het onderwijs en ook sfeer zou kunnen proeven. Nou, dàt is zeker gelukt!

Op weg naar huis moest ik nog lachen om alles wat ik gezien en gehoord heb. Het plezier en enthousiasme van de kinderen èn van Jacco vond ik zeer ontroerend om te zien. Wat is het toch een mooie wereld waarin we de afgelopen drie jaar terecht zijn gekomen! Een wereld die ik alleen kende van horen zeggen, maar waar we nu midden in staan.

Maar waarom voel ik mij dan zo verdrietig…