Muesli-explosie (28-03-2013)

Jacco was wankel opgestaan en had een paar kleine epileptische aanvallen gehad. Dus besloot ik hem maar zelf naar school te brengen. Het kwam opzich wel goed uit, want ik moest toch die kant op voor een gesprek op het logeerhuis waar Jacco een nacht in de week logeert.

Gelukkig bleef de epilepsie verder rustig en zo zaten Jacco en ik gezellig aan tafel te ontbijten. Jacco at rustig zijn broodje op en at ik mijn bord met muesli leeg.

‘Mamma, mag ik de muesli opruimen?’ Ik keek in een paar grote, blauwe ogen.

Met een glimlach zei ik: ‘ Ja hoor, als jij je broodje op hebt, mag jij de mueslipot opruimen.’

Even later had Jacco zijn broodje keurig opgegeten en ook zijn beker met melk was leeg. Ik keek naar de klok en dacht: ‘Gelukkig, we zijn mooi op tijd!’ Jacco stond op, pakte de glazen mueslipot en liep ermee naar de keuken. Maar omdat hij net niet bij de plank kon waar de mueslipot moest komen te staan, besloot ik hem even op te tillen. En dat had ik beter niet kunnen doen! Terwijl ik Jacco optilde en hij de mueslipot op de plank wilde zetten, hoorden wij opeens een enorme knal, het leek op een zware explosie!

Op de een of andere manier had Jacco de grote, volle, glazen mueslipot uit zijn handen laten vallen! Pats! De hele keukenvloer lag bezaaid met muesli, maar ook met duizend en één glasscherven! We stonden allebei als versteend om ons heen te kijken en zo’n 10 seconden was het doodstil in de keuken. Toen verbrak ik de stilte en schreeuwde het uit: ‘ Oh, shoot!’

Ik wist niet wát ik moest doen en wáár ik moest beginnen. Maar ja, ik moest toch iets doen, want staan blijven was geen optie. Dus nam ik een grote stap naar veilige grond en zette Jacco op een veilig stukje vloer. Hij was nog steeds helemaal beduusd en zei geen woord. Ik keek nu van een afstandje naar deze ‘ huishoudelijke ramp’ en dacht: ‘Jacco heeft weliswaar de mueslipot uit zijn handen laten vallen, maar deze hele manoeuvre was natuurlijk niet erg handig van mij.’ Dus, als goede moeder zijnde, nam ik de schuld maar op mij en zei: ‘Dat was niet zo erg handig van mamma. Mamma was een beetje dom.’ Hij knikte stilletjes en zei: ‘ Mamma was een beetje dom.’

Terwijl ik de schade aan het opnemen was, bleef Jacco herhalen: ‘ Waarom heb ik nu zo’n domme mamma, waarom heb ik nu zo’n domme mamma. Maar waarom (…)’ Ondertussen keek ik naar de klok: ‘Dat ga ik natuurlijk nooit meer redden!’  Optimistisch als ik ben, wilde ik de chaos nog eventjes opruimen voordat we weg zouden gaan. Maar toen ik mij stukje bij beetje meer bewust werd de omvang van deze muesliexplosie,  besloot ik mijn poging maar te staken.

Ondertussen ging Jacco door met zijn beklag: ‘ Waarom heb ik nu zo’n domme mamma, waarom heb ik nu zo’n domme mamma.’

Voelde ik mij een paar minuten geleden nog een goede en relaxte moeder die alles onder controle had, nu was daar maar weinig meer van over en het beklag van Jacco hielp ook niet echt om mijn eigenwaarde weer op pijl te krijgen.

Met de moed der wanhoop zei ik tegen Jacco: ’De keuken is een grote rommel, mamma gaat dat straks wel opruimen. Ik ga je nu naar school brengen.’  Jacco keek mij aan en begon aan zijn volgende relaas: ‘Waarom is de keuken nu zo’n rommel. Maar waarom is de keuken nu zo rommel.’ Waarom is de keuken (…)’

Snel pakte ik Hanna uit de box , maar tot overmaat van ramp rook ik ook nog iets onheilspellends toen ik haar oppakte: ‘Ach nee, dat ook nog!’  Dan maar naar boven voor een schone broek! Maar ik durfde Jacco niet alleen beneden te laten, aangezien ik de keuken op dat moment tot ‘levensgevaarlijk terrein’ had verklaard. Dat betekende dus dat ik Jacco ook mee naar boven moest zien te krijgen! Met de nodige overredingskracht  en geduld lukte het mij gelukkig om Jacco zover te krijgen dat hij mee naar boven ging.

Een kwartier later zaten we dan in de auto op weg naar school. Terwijl Jacco maar doorging met zijn relaas: ‘ Waarom is de keuken nu zo’n rommel. Maar waarom is de keuken nu zo’n rommel. Maar waarom…! ‘  had ik het onderhand helemaal gehad!  Zo rustig mogelijk zei ik: ‘ Stop nu maar Jacco. Ik weet het wel. Mamma gaat alles straks opruimen!’  ‘Maar waarom gaat mamma straks alles opruimen. Maar waarom…’ ‘ Jacco, stop maar. Mamma gaat het opruimen. Het geeft niets. Nu gaan we naar school.’ ‘ Ja, echt waar?’  Met een diepe zucht zei ik: ‘Echt waar.’

Toen ik Jacco op school had afgezet, kon ik opeens mijn lachen opeens niet meer inhouden! Dit was toch niet zo’n erg handige zet van deze supermamma!

Snel veegde ik de tranen van mijn gezicht, schudde alle ‘muesli’  uit mijn hoofd en zette de knop om naar de serieuze, verantwoorde moeder die ik gelukkig ook nog ben. Ik stond namelijk voor het logeerhuis waar ik  een gesprek zou hebben over allerlei protocollen: het veiligheidsprotocol, het epilepsieprotocol en het medicijnprotocol. Altijd lastige gesprekken, want gaat tenslotte toch over mijn lieve Jacco!