Geen categorie

Helemaal opgekikkerd! (28-05-2013)

Jacco is ambassadeur van Stichting Opkikker. Om alle ambassadeurs te bedanken, werden we uitgenodigd om even lekker opgekikkerd te worden in het pretpark Walibi Holland! En zo’n dag laten wij natuurlijk niet aan ons voorbij gaan!

Helaas waren de weersverwachtingen niet al te best; het zou de hele dag regenen! Maar weer of geen weer, we  besloten gewoon te gaan!

Op de valreep nog even snel een regenjas en een nieuw stel laarzen voor Jacco gekocht, die jongen groeit zo snel!! Naast alle regenkleding, extra kleding, luiertas voor Hanna, koffie, waterflesjes en het fototoestel, moesten ook de bolderwagen en de wandelwagen mee! Met de auto tot de nok toe volgeladen vertrokken we eindelijk richting Walibi! Tjonge, ik verbaas mij er telkens weer over wat er allemaal in de auto kan!

Toen we aankwamen werden we binnengeleid door een haag van politiemensen. En daar liepen we dan, als een koning en koningin over de rode loper het park in. Eenmaal in het park kregen we een tasje met allemaal lekkere dingen en bonnen voor een lunch; wat een verwennerij allemaal!

Jacco keek in het tasje en haalde er meteen een flesje drinken uit. De koning te rijk vroeg hij: ’Mag ik dit flesje leegdrinken, mamma?’ Voordat ik er erg in had, had hij het al opengemaakt en dronk het leeg. Ik zag zijn ogen glunderen en hij beschouwde het flesje als zijn grootste schat… We besloten het flesje maar snel op te ruimen, wat natuurlijk de nodige weerstand teweeg bracht bij Jacco.

Tot onze grote opluchting hield het gezeur om dit flesje na enige tijd op en konden we genieten van alle spannende attracties. Vooral de achtbanen vond Jacco geweldig leuk. Wat dat betreft is hij dapperder dan zijn moeder! Maar goed, het past ook wel weer bij hem, hij kent immers geen gevaar en hij ziet ook geen gevaar!

Omdat Jacco absoluut niet in een rij kan wachten, gaan wij elke attractie altijd via de uitgang naar binnen. Vervolgens leggen we de situatie uit en eigenlijk mogen we dan altijd meteen instappen. Daar stonden wij dan, voor de poortjes van de achtbaan te wachten tot wij erin mochten gaan zitten.  Tot mijn grote verbazing wilde Ruben ook instappen; niks geen angsthaasje meer!  Gelukkig moest er ook iemand op Hanna passen en deze taak nam ik graag op mij!

Er zijn echter wel grenzen aan de ‘engheid’ van achtbanen waar Jacco en Ruben van mij in mogen.  Dit zorgt altijd voor de nodige woordenwisseling tussen Jaap en mij… Volgens Jaap is Ruben namelijk allang 1.20 en dat Ruben kledingmaat 116 heeft, zegt niets over zijn ware lengte. En Jacco heeft dan wel kledingmaat 134, maar met helm op is hij vast wel 1.40 en mag hij heus in die ene achtbaan, toch?

We hebben een leuke, maar zeer enerverende dag gehad. Waarop Jacco zich redelijk heeft gedragen. Hij is maar één keer van zijn stoel gevallen, heeft maar één keer zijn mond helemaal vol gepropt met brood, hij heeft maar één keer keiharde boer gelaten en hij heeft maar één keer een stekker ergens uitgetrokken (een tweede poging heb ik net op tijd kunnen verijdelen…). Verder heeft hij maar één keer tegen een boom geplast. Maar hij deed dit wel netjes naast een bank waar toevallig mensen op zaten die een broodje aan het eten waren (een tweede poging heb ik nog net op tijd weten te voorkomen, hij had zijn broek al bijna op zijn enkels hangen).

Ook heeft hij maar een paar keer keihard gegild en heeft hij Ruben over het algemeen redelijk met rust gelaten. Wel is hij in een onbewaakt ogenblik met Hanna aan de wandel gegaan, om Hanna alvast voor te bereiden hoe het voelt om in een achtbaan te zitten. Dit heb ik tot opluchting van de voorbijgangers met wat handige manoeuvres positief om weten te draaien. Verder heeft Jaap nog net weten te voorkomen dat Jacco zijn helm in het water had gegooid. Na een wildwaterbaan had Jacco namelijk zijn helm afgedaan en Jaap ving deze gelukkig net op tijd op. En wat ook niet onbelangrijk is: we zijn Jacco niet één keer kwijtgeraakt!

Aan het eind van de dag zaten Jaap en ik helemaal opgekikkerd op de bank met de voeten op tafel en een flinke borrel binnen handbereik.

En alle regenkleding…? Die hebben we niet nodig gehad!!!

Prietpraat:

We zijn op weg naar de wildwaterbaan. Ik wijs Ruben op het wilde water en de hoge golven. Ondertussen zing ik het lied van Piet Piraat: ‘ Hoge golven, windkracht 10, storm op zee, storm op zee.’ Ruben kijkt mij aan en zegt: ‘ Dan zegt de Here Jezus gewoon:’ Wind wees stil! En dan gaan de golven ook weg.’

 

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.