Het proces dat loslaten heet (14-07-2013)
Jacco is vandaag jarig. Acht jaar geleden werd ik voor het eerst moeder. Ik weet nog als de dag van gisteren hoe trots ik was op mijn kleine ventje. Toen ik hem voor het eerst zag, dacht ik: ‘Zo, wat is hij groot! Zat hij in mijn buik!’ Ik besefte toen niet dat hij eigenlijk veel te klein en veel te licht was. Ik was alleen maar opgelucht dat ik hem zag en dat ik hem hoorde huilen!
Omdat ik met dertig weken zwangerschap verschijnselen kreeg van zwangerschapsvergiftiging, werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Jacco is met 34 weken door middel van een keizersnede op de wereld gekomen. Nu is hij een heerlijk joch en is er niet zoveel over meer van dat veel te kleine baby’tje van acht jaar geleden.
Nu zijn we op vakantie.
Het was dit jaar een heel gepuzzel om onze vakantie rond te krijgen. Uiteindelijk hebben we alles kunnen regelen, maar wel zo dat Jacco op zijn verjaardag in het logeerhuis is, terwijl wij met de caravan op vakantie zijn. Ik dacht dat het niet zoveel uit zo maken, aangezien Jacco geen benul van tijd heeft. We hebben zijn verjaardag gewoon eerder gevierd. Maar achteraf gezien vind ik het toch niet leuk, het geeft mij een heel raar gevoel om hem op zijn verjaardag te moeten missen. We zijn wel vaker zonder hem weg geweest, maar dit is echter de eerste keer dat we twee volle weken zonder hem op vakantie zijn. Het voelt heel raar, maar toch voel ik mij er niet schuldig over. Jacco vraagt namelijk zoveel aandacht, dat het voor ons geen vakantie is als hij erbij is. Verdrietig denk ik dat we nu weer een stapje verder zijn in het proces dat loslaten heet.
Dit ‘loslaten’ begon eigenlijk al bij zijn geboorte. Ik mocht hem even zien en moest hem daarna meteen los laten in de handen van de artsen. Zijn wieg was een glazen huisje dat vol hing met stekkertjes en snoertjes. Zijn muziekdoosje waren de alarmbellen die om de haverklap overal om hem heen af gingen. Tien dagen na zijn geboorte brachten Jaap en ik hem naar de operatiekamer om hem vervolgens los te moeten laten in de handen van een chirurg. Gelukkig herstelde hij snel na zijn operatie. Elke dag werd hij sterker en actiever!! Drie weken later mochten we hem zelfs mee naar huis nemen!
Ondanks zijn moeilijke start ontwikkelde Jacco zich van een heel tevreden baby tot een heel vrolijke dreumes. Hij deed alle ontwikkelingssprongen wel wat later dan een gemiddeld kind, maar hij deed het wél. Twee dagen in de week ging hij naar het dagverblijf en ook dat ging zonder problemen, totdat hij eind groep 1 epileptische aanvallen kreeg. Hij was nog maar een kereltje van vier jaar toen ik hem weer moest achterlaten in het ziekenhuis!
De volgende stap in het loslaten was toen Jacco voor vijf maanden opgenomen moest worden in een observatiekliniek voor kinderen met epilepsie. Na afloop van die periode leek hij goed ingesteld te zijn, maar helaas kwamen de aanvallen toch weer terug.
Momenteel gaat hij één nacht in de week logeren in het logeerhuis, weer een stukje loslaten. Ook tijdens de vakanties gaat hij vaak enkele nachten logeren. In feite hoort het logeren van Jacco gewoon helemaal bij ons gezinsleven. Hij accepteert dit en gaat er over het algemeen zonder tegenzin naar toe, wat voor ons een hele geruststelling is.
Jacco loslaten. Ik wil het niet, maar het is wel goed.
En wanneer wij terug komen van vakantie, kan ik hem met nieuwe energie weer fijn mee naar huis nemen!
