Om op te eten (08-07-2013)
‘Hoe gaat het met Jacco?’ Regelmatig krijg die vraag wanneer ik op het schoolplein sta te wachten op Ruben. Meestal antwoord ik iets in de trend van: ‘Ach… ja… het gaat wel.’ Maar soms besluit ik echter om wat meer te vertellen. ‘Wat betreft de aanvallen gaat het wel, maar zijn gedrag is zo moeilijk, dáár heb ik meer last van.’ Vervolgens kijkt men mij verbaasd aan: ‘Oh, ik dacht altijd dat epilepsie alleen de aanvallen waren, maar ik begrijp dat er veel meer aan de hand is.’
Er is inderdaad veel meer aan de hand dan alleen de aanvallen. Laatst moest ik bijvoorbeeld nog even snel een paar boodschappen halen in de supermarkt en had ik Jacco meegenomen. Hij was op dat moment heel lief en ik hoefde echt maar een paar dingen te halen. Midden in de supermarkt besloot hij opeens dat hij erge honger had IN ZIJN MOEDER! Plotseling begon hij aan mijn arm te trekken en zei steeds: ‘Ham, jam, jam, jam, ik ga je opeten mamma!’ Nou is dit één keer wel grappig, maar dan moet het ook echt wel stoppen! Maar nee, meneertje had schijnbaar vreselijk veel trek in zijn moeder en bleef maar lachend aan mijn arm trekken. ‘Ham, jam, jam, jam, ik ga je opeten mamma!’ Ik vond het allang niet meer leuk om opgegeten te worden door mijn zeven jarige zoon en zei boos: ‘ Jacco, stop daar eens mee! Ik vind het niet leuk wat je doet!’ Hij bleef echter maar doorgaan en doorgaan. ‘Ham, jam, jam, jam, jam.’ Ik deed mijn arm omhoog, zodat hij zou stoppen. Tevergeefs. Ondertussen kreeg ik het warmer èn warmer en mijn hoofd werd roder èn roder. Boos riep ik: ‘Jacco, klaar! Ik vind het echt niet leuk, stoppen!’ Natuurlijk voelde ik mij ontzettend bekeken, want het was ook nog eens vreselijk druk in de supermarkt. Natuurlijk voelde ik dat alle ogen op mij gericht waren en natuurlijk hóórde de mensen denken: ‘Jemig, het zal je kind maar eens wezen. Hoe zal zij dit nu eens oplossen?’
Op zulke momenten zet ik mijn overlevingsknop aan: ‘Niemand aankijken, tegen niemand wat zeggen, andere mensen compleet negeren en maar hopen dat je geen bekenden tegen komt!’
Vervolgens zette ik flink de pas erin om maar zo snel mogelijk bij een kassa te komen. Helaas had Jacco heel andere plannen, want hij liet zich midden in het gangpad vallen…
En daar lag hij dan, compleet in de weg voor al het winkelend publiek. Sommige mensen stapten wijselijk over hem heen, maar helaas begon er ook iemand tegen hem te praten!! Ik wilde het wel uitschreeuwen: ‘Niet doen, alsjeblieft, negeer hem!’
Snel pakte ik hem maar bij zijn arm en mompelde iets van: ‘Hij heeft vandaag zijn dag niet!’. Maar hij was nog niet klaar met herrie schoppen. Terwijl ik hem vast pakte, haalde hij met zijn andere arm ook nog eens allerlei spullen uit de schappen…
Volkomen uitgeput en leeggezogen verliet ik de supermarkt met in mijn ene arm die paar boodschappen die ik moest halen en in mijn andere arm een dwarse, totaal niet meewerkende en schreeuwende Jacco!
Mààr zo’n supermarktbezoek kan echter ook compleet anders verlopen:
Een lieve behulpzame Jacco, die voorbeeldig achter mij aanloopt en netjes vraagt: ’Mamma, heb je dit nog nodig? Ja? Zal ik het effe pakken, mamma? Doe ik het zo goed, mamma? Ja, echt waar? Mag ik betalen, mamma? Ja? Krijg ik dan nog centjes terug, mamma? Echt? Echt waar, mamma? Mmm!’
En dan…?
Tja, dan is Jácco echt om op te eten!
