Brok in mijn keel (08-11-2013)
Zo, weekendtas ingepakt en schooltas klaargemaakt, laat de taxichauffeur maar komen. Jacco is klaar om naar school te gaan én om een weekend te gaan logeren. Gelukkig wordt hij weer opgehaald door zijn vaste chauffeur en daarmee is de onzekerheid van verschillende chauffeurs weg! De brief waarin ik mijn zorgen uitte rondom het vervoer van Jacco heeft gelukkig geholpen.
Wanneer Jacco zijn chauffeur weer ziet, verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht, hij rent naar hem toe en geeft hem een dikke knuffel. Vervolgens lopen ze hand in hand naar de taxi. Tja, daar krijg je als moeder toch een brok in je keel van!
Snel slik ik mijn emoties weg, pak Jacco’s weekendtas en loop achter het tweetal aan naar buiten. ‘Jacco gaat weer logeren?’ vraagt de chauffeur vriendelijk. ‘Ja, hij gaat het weekend logeren, dus je hoeft hem maandag niet op te halen.’
Even later zwaai ik Jacco uit en zie ik hem met een tevreden gezicht terugzwaaien. Weer moet ik iets wegslikken, maar nu van een ander formaat dan een paar minuten geleden.
Jacco gaat veel logeren de laatste tijd, te veel. Hij ging tot voor kort één nacht in de week logeren, maar dit wilden wij uitbreiden naar twee nachten in de week en zo nu en dan een heel weekend. We zitten nog in de proefperiode, maar ik merk nu al dat ik het te veel vind.
Het logeren van Jacco is aan de ene kant goed, het geeft ons rust en de mogelijkheid om de (gewone) dingen te doen die anders niet lukken. We hebben meer tijd voor Ruben en Hanna én wat heel belangrijk is; wij komen als gezin even op adem.
Aan de andere kant mis ik Jacco. Er is een lege stoel aan tafel en een lege slaapkamer. Ik mis zijn stem en zijn humor. Met mijn verstand weet ik dat het goed is dat Jacco logeert en ik voel haarfijn aan dat hij in de toekomst steeds meer zal gaan logeren. Maar mijn gevoel wil hierin niet mee gaan.
Tja, terwijl wij doorgaan met ons leven, blijft Jacco stil staan in heel zijn doen en laten. In feite is hij nog steeds die kleuter van vier jaar geleden toen hij zijn eerste epileptische aanval kreeg. Alleen zit deze kleuter nu in een lichaam van een achtjarige. Ik weet dat het steeds moeilijker zal worden om hem thuis te houden, want ondanks dat hij qua ontwikkeling een kleuter blijft, wordt hij wel steeds ouder, groter én zwaarder. Hoe zijn epilepsie zal verlopen is niet bekend, maar dat hij aanvallen blijft houden is zeker. Ik houd mijn hart vast wanneer de puberteit om de hoek komt kijken…
Met een diepe zucht denk ik: Zo worden wij langzaam maar zeker voorbereid op ‘het-grote-loslaten’ dat er onvermijdelijk aan zit te komen.
Ik hoop alleen dat dit nog een hele tijd zal duren.
Wanneer ik Jacco ‘s avonds bel, zegt hij: ‘Mamma, ik heb een brief geschreven!’ Hij is helemaal vol van zijn brief, want hij herhaalt deze zin zo’n tien keer en reageert totaal niet op wat ik zeg. Hij heeft de brief samen met een verpleegkundige van het logeerhuis ‘geschreven’ en op de bus gedaan. Het een brief aan pappa en mamma!
De volgende dag ligt er inderdaad een brief op de deurmat. Wanneer ik hem lees, krijg ik spontaan weer last van die vervelende brok in mijn keel;
Lieve papa en mama,
Ik ben nu aan het logeren.
Ik ga drie nachtjes slapen.
en kom maandag weer terug.
Dan kunnen we weer samen spelen.
Tot maandag,
dikke knuffel
van Jacco.
