Een verjaardag vol herinneringen…(26-10-2013)

Afgelopen week was Ruben jarig. Hij is alweer vijf jaar. Al wéken was hij helemaal in de ban van zijn verjaardag. Om de haverklap vroeg hij: ‘Mamma, ben ik al bijna jarig?’ Waarop ik steeds antwoordde: ‘Nee, dat duurt nog heel lang!’ Waarop hij dan weer met een wijs snoetje vroeg: ‘Hoeveel nachtjes slapen nog?’

Twee maanden voor zijn verjaardag moest ik al een blad maken waarop hij met stickers de dagen kon aftellen. Ik zei dan maar dat het nog honderd nachtjes zou duren voordat hij jarig zou zijn. Aangezien honderd voor een kleuter heel veel is, liet hij het geliefde onderwerp gelukkig weer enkele dagen rusten.

Een paar dagen voor zijn verjaardag rolden de uitnodigingskaartjes voor zijn feestje uit de printer. Ze zijn afkomstig van Jaaps creatieve handen en na een avondje ‘pielen’ achter de computer liet Jaap het resultaat enthousiast aan een glimmende Ruben zien. Als een stel echte postbodes brachten Ruben en ik de uitnodigingskaartjes rond. Trots als een verlegen pauw overhandigde de ‘bijna jarige Job’ de kaartjes aan zijn eveneens zeer verlegen vriendjes.

Toen we weer thuis waren besefte ik plotseling dat het voor veel van zijn vriendjes wel eens het allereerste verjaardagsfeestje zou kunnen zijn. Super spannend natuurlijk! Maar eigenlijk is het voor ons ook het allereerste verjaardagsfeestje en dus ook super spannend! En zo kwamen er ongewild een hoop herinneringen naar boven van drie jaar geleden toen Jacco vijf jaar werd…

Een week voordat Jacco vijf jaar werd, kreeg hij weer veel epileptische aanvallen. De neurologen van het plaatselijk ziekenhuis hadden steeds nauw overleg met de neurologen van het academisch kinderziekenhuis en uiteindelijk vonden ze het beter dat wij daar naar toe zouden gaan voor verdere behandeling. Twee dagen voor zijn vijfde verjaardag zaten wij dus in een vreemd, ver ziekenhuis en kregen we de diagnose te horen; Jacco heeft een moeilijk instelbare vorm van epilepsie waar hij naar alle waarschijnlijkheid niet overheen zal groeien. Ook werd toen al gesproken dat wij rekening moesten houden met een mogelijke ontwikkelingsachterstand en moeilijk verstaanbaar gedrag. We hadden toen echter nog geen flauw benul wat dat allemaal in zou houden…

Voor Jacco’s vijfde verjaardag hadden we ook plannen om een kinderfeestje te geven. Jacco had zelf de uitnodigingen gemaakt; een kleurplaat van Piet Piraat welke hij ‘netjes’ had ingekleurd. De uitnodigingen waren zelfs al de deur uit… Tja… dan moet je als moeder een heleboel moeilijke telefoontjes plegen met als gevolg teleurgestelde kleutertjes en meelevende ouders.

Om zijn verjaardag toch een beetje feestelijk te maken, hadden we Jacco’s ziekenhuisbed met ballonnen versierd en een paar cadeautjes uitgezocht. Met de verpleging hadden we afgesproken dat alleen opa en oma zouden komen. Zij hadden een ‘Piet Piratentaart’ meegenomen die we samen opaten in de woonkamer van het ziekenhuis.

Ik ben zo blij dat mijn schoonvader een film heeft gemaakt van die dag, want ondanks de feestvreugde was ik zo verdrietig. De hele dag probeerde ik mijn emoties onder controle te houden voor Jacco. Gelukkig had hij niets in de gaten en op de film is dan ook een heel blije en vooral jarige Jacco te zien. Een Jacco die volop geniet van alle aandacht en cadeautjes van opa en oma en van de verpleging! Het was eigenlijk precies goed voor dat moment…

En toen brak dan eindelijk de dag aan van Rubens vijfde verjaardag! Het was een groot feest, een huis vol familie, veel cadeautjes en een hyperactieve Ruben die echt jarig was! Precies goed voor dat moment…

En over een paar dagen vieren we zijn verjaardag gewoon nog eens dunnetjes over met zijn vriendjes. Maar nu vraagt Ruben echter om de haverklap: ‘Mamma, wanneer komen mijn vrienden voor mijn verjaardag?’ Waarop ik steeds weer antwoord: ‘Nog drie nachtjes slapen, Ruben.’ Vervolgens denkt hij even diep na en zegt dan met een wijs snoetje: ’En wanneer deze nachtje voorbij is, dan is het nog maar twee nachtjes he?’ ‘Ja Ruben!’

Zucht…

Prietpraat:

Een paar dagen voor zijn verjaardag liep een vriendin van mij met Ruben in een winkel.

Ruben zei tegen haar: ’Ik vind het leuk als jij donderdag ook op mijn verjaardag komt. Jij mag ook komen.’

Zij antwoordde: ‘Ooh, wat leuk.’

Ruben: ‘Ja, maar je mag alleen komen als je een cadeau meeneemt. Een cadeau van Cars. Of een kaartje, dat mag ook.’

Lachend antwoordde ze: ‘Okay.’

Even later zei Ruben tegen haar: ‘Kijk, dit is een cadeau van Cars (een doos met 4 puzzels erin van Cars). Wil je die voor mij kopen voor mijn verjaardag?’

Mijn vriendin rekende haar boodschappen af en Ruben kreeg het wisselgeld terug van de kassière.

Ruben: ‘Dit geld geef ik aan mamma. Mamma heeft geen geld meer.’ Waarop mijn vriendin antwoordde dat pappa genoeg centjes verdient en dat hij ook wel wat aan mamma geeft. Maar Ruben zei echter zeer beslist: ‘Nee hoor, soms is mamma’s geld echt op en heeft ze geen geld meer.’