Een schaduw met een dozijn engelengeduld (01-01-2014)

Nu alle feestdagen achter de rug zijn, is er tijd voor bezinning. Er is weer veel gebeurd het afgelopen jaar, maar mijn gedachten gaan niet verder terug dan de afgelopen feestdagen. Ach, ik zie altijd zo tegen die aparte dagen op. Jacco is namelijk het beste gebaat bij structuur en regelmaat. Dit is tijdens de feestdagen nou eenmaal ver te zoeken. Meestal bespreken we het logeerhuis, maar we konden het niet over ons hart verkrijgen om hem juist tijdens de kerstdagen naar het logeerhuis te brengen.

Natuurlijk hadden we een plan gemaakt, maar we weten eigenlijk nooit hoe Jacco zal zijn; hij kan in een goede bui zijn, hij kan de hele dag last hebben van epileptische aanvallen of zijn gedrag kan zeer onvoorspelbaar en moeilijk zijn. Ook kan het een combinatie zijn van alle drie! Met andere woorden; Jacco is altijd een onzekere, onstabiele en helaas leidende factor in al onze plannen.

De kerstdagen waren hard werken voor ons. Elke minuut van de dag had Jacco als het ware een schaduw nodig die hem moest vertellen wat hij wel en niet mocht doen. Regelmatig kregen Jaap, Ruben en ik zomaar een tik of een duw, wat natuurlijk weer negatief gedrag bij ons uit lokte. Ook ontsnapte Jacco een paar keer uit het zicht om naar de wc te gaan. Thuis is dat geen probleem, want wij hebben geen sloten meer op de wc-deur, maar ergens anders moeten we snel een sprintje trekken en de voet tussen de deur houden, anders moeten we al onze trucs uit de kast halen om Jacco van de wc te krijgen.

Toen er voor de zoveelste keer zomaar een schoen doelloos en stuurloos door de kamer vloog en tegen mijn rug aan kwam, raakte ook mijn geduld op. Boos schreeuwde ik: ‘En nu ben ik het spuugzat! Naar buiten jij! Ik wil je even niet meer zien!’

Net op dat moment galmde er een zoetig liedje over vrede op aarde door de kamer. Wrijvend over mijn pijnlijke rug zei ik: ‘Laat die vrede eerst maar deze kamer vullen, voordat het de wereld in gaat…’

Toen zag ik een verdrietig jongetje met blauwe helm tegen het raam staan. Ondanks min pijnlijke rug schoot ik in de lach: ‘Ach, jij kan er ook niets aan doen dat het in jouw hoofd zo’n chaos is.’

Met een vernieuwd dozijn engelengeduld deed ik mijn schoenen aan, klaar om weer in zijn schaduw te gaan staan.

Een heel gelukkig nieuwjaar allemaal!

Prietpraat:

Het is de eerste dag van de kerstvakantie. Jacco zit aan tafel en vraagt: ‘Mamma, moet ik vandaag naar school? ’

‘Nee, je hebt vakantie, je hoeft niet naar school!’

Dan volgt er een diepe zucht en zegt hij: ‘Maar wáárom heb ik nou weer vakantie!’ Door de manier waarop hij het vraagt, weet ik zeker dat ik deze vraag nog zo’n keer of twintig te horen zal krijgen. Toch moet ik vreselijk lachen om zijn gezichtsuitdrukking en zeg proestend van het lachen: ‘Tja, dat vraag ik mij nu ook af, Jacco!’