Ik ging er gewoon van uit dat het goed zou gaan…(14-02-2014)

 De dag van het Neuro Psychologisch Onderzoek (NPO) breekt aan. Ik heb er hoge verwachtingen van, want misschien vallen er weer wat meer puzzelstukjes van Jacco’s ingewikkelde brein op hun plaats. Misschien wordt het voor ons duidelijker hoe Jacco informatie tot zich neemt en op welke manier hij deze verwerkt. Misschien helpt dit om zijn ‘moeilijk verstaanbaar gedrag’ wat beter te leren verstaan. Kortom, ik had hoge verwachtingen van dit onderzoek. Te hoge verwachtingen misschien…

Het onderzoek zou verspreid worden over twee dagen. De eerste dag zou er een onderzoek plaats vinden van een psychodiagnostisch werker verspreid over twee dagdelen. De week erop zou er naast verdere onderzoeken door deze psychodiagnostisch werker ook een onderzoek plaatsvinden door een kinderneuropsycholoog. Daarnaast zouden Jaap en ik ook een gesprek hebben met deze kinderneuropsycholoog. Het programma van de twee dagen zag er indrukwekkend en veel belovend uit.

Van te voren kregen we een enorme vragenlijst toegestuurd, zo konden ze zich goed voorbereiden op het onderzoek. Prima, ik heb de afgelopen vier jaar al zoveel vragenlijsten ingevuld dat ik er aardig behendig in ben geworden. Zoals altijd begon ik opgewekt met invullen en legde ik een paar uur later knalchagrijnig en luid mopperend mijn pen neer: ’Tjonge, moeten ze dit ook weten! Wat moet ik nou met deze vraag! Weet ik veel!!!!!’ En zoals altijd hield Jaap wijselijk zijn mond en liet mij laat uitrazen over de gewraakte vragenlijst.

Toen we aankwamen bij de locatie van het onderzoek lieten wij Jacco achter bij een onbekende mevrouw die in een doodgewone, saaie onderzoekskamer een anderhalf uur durend onderzoek met Jacco zou gaan doen. Ik kon nog net vertellen dat hij een goede dag had. Het voelde heel raar om op deze manier weg te gaan. Maar ook toen dacht ik nog dit de manier van werken was.

We hoefden niet op de locatie te blijven, dus ging ik bij een vriendin op bezoek. Jaap bleef echter in de wachtkamer leren voor zijn tentamen. Na een uur werd ik gebeld door de onderzoekster dat ze overleg wilde hebben met ons. Ik verwees haar niets vermoedend door naar Jaap die immers in de wachtkamer aan het leren was.

Toen ik weer terug kwam op de locatie om samen met Jacco en Jaap een broodje te gaan eten, vertelde de onderzoekster dat ze al helemaal klaar was met het onderzoek! Compleet overdonderd vuurde ik de ene vraag na de andere op haar af: ‘Helemaal klaar? Het zou toch vanmiddag ook nog doorgaan en volgende week zou het tweede gedeelte plaats vinden? Waarop de ze vertelde dat ze genoeg had gezien. Overrompeld door de onverwachte wending die dit veelbelovende onderzoek had gekregen, werd ik overspoeld door allerlei emoties, maar vooral door het teleurstellende gevoel van: ‘Is dit het dan?’

Nu denk ik: ‘Waren mijn verwachtingen te hoog? Ben ik inderdaad naïef geweest in de veronderstelling dat het wel goed zou gaan? Hoe kan Jacco nu een onderzoek van anderhalf uur doorstaan, als hij zich op school niet eens vijf minuten kan concentreren op een volledig gestructureerde taak? Maar ik had mij goed ingelezen in dit onderzoek en het werd ons door verschillende mensen aangeraden!

Ik ben moeder, wat weet ik nu heb ik nu over Neuropsychologisch onderzoek, behalve wat ik in de informatiefolders heb gelezen en wat mij verteld is!

Ach, ik wacht gewoon de uitslag uit, stop deze in zijn steeds dikker wordende dossier van medische gegevens in de verwachting dat ik ze wel weer nodig zal hebben voor verschillende zorgaanvragen en indicaties…

Met een teleurgestelde glimlach bedenk ik mij opnieuw dat ik met en kind als Jacco altijd in vreemde situaties beland en dat mijn leven alles behalve saai is…

Wás het maar wat saaier!