Eigen kracht conferentie (07-06-2014)

Ik heb meegedaan aan een onderzoek naar de inzet van sociale netwerken binnen de kerk. Twee studenten van de plaatselijke hogeschool hadden dit onderwerp gekozen voor hun eindscriptie. Tijdens de presentatie van onderzoek kwamen ze ook met enkele aanbevelingen.

Ik vond het erg leuk en interessant om mee te doen aan dit onderzoek. Wij zijn namelijk de afgelopen vier jaar flink bezig geweest met het opbouwen van een netwerk rondom de zorg voor Jacco. In ons netwerk zitten weliswaar meer mensen van buiten de kerk, maar ook binnen de kerk zijn er mensen die ons helpen. Ik denk daarbij bijvoorbeeld aan de tieners die Jacco begeleiden tijdens de kindernevendienst.

Eén van de aanbevelingen die deze studenten hadden sprong er voor mij uit. Dit was de zogenaamde ‘Eigen kracht conferentie’. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar bij het horen van de term kreeg ik meteen al overal jeuk. De termen ‘Eigen Kracht’ of ‘Staan in eigen Kracht’ heb ik vaker gehoord en ik koppel dit meteen aan: de term ‘Participatiesamenleving’ oftewel: bezuinigingen.

Met zekere argwaan luisterde ik dan ook verder naar de verder uitleg over deze conferentie. Het komt er in het kort op neer dat je als zorgouders gebruik gaat maken van je eigen netwerk voor je hulpvraag. Dit onder begeleiding van een zogenaamde ‘Eigenkracht- Coördinator’ die als het ware het proces, de haalbaarheid en de continuïteit in de gaten houdt. Het staat echter allemaal nog in de kinderschoenen, zeker binnen de kerk.

Leuk bedacht, maar ik haak al af bij het idee dat ik zelf mijn netwerk bij elkaar moet roepen om samen een specifieke hulpvraag te formuleren. Alsof ik het al niet druk genoeg heb! Bovendien moet ik nog steeds over een drempel heen om hulp te vragen. Het zet mij gevoelsmatig in positie die ik niet wil. Ik wil immers een gewoon normaal leven leiden en daarbij zo min mogelijk opvallen. Tja, ik geef toe dat dit heel lastige wensen zijn, zeker wanneer je kind hebt die een blauwe helm draagt en ‘moeilijk verstaanbaar gedrag’ vertoont!

Wanneer ik thuis kom, vertel ik Jaap in het kort wat ik gehoord heb. Ik noem de term ‘Staan in je eigen Kracht’ in staccato, waarop Jaap antwoordt: ‘Het klinkt net zo als: ‘Kook in je eigen sop.’  En hij zegt dit met dezelfde klemtoon als dat ik gebruikte. Na even flink gelachen te hebben, zegt hij opeens heel serieus: ‘Maar aan het basisprincipe van deze conferentie, gebruik maken van de kracht van je eigen netwerk, zitten wat mij betreft wel wat haken en ogen.’ Ik kijk hem vragend aan, waarna hij verder gaat: ‘Weet je nog dat jij een paar jaar geleden binnen de kerk hulp hebt gevraagd, omdat je in je eentje de lunch met de twee jongens niet aankon? Nou en of ik dat nog weet! Ik had gewoon nog een volwassene nodig om normaal met de jongens te kunnen lunchen! Jaap gaat verder: ‘Die persoon heeft toen in zijn eigen netwerk mensen bij elkaar gezocht en zo jouw specifieke hulpvraag ingevuld!’

Jaap heeft de smaak te pakken en gaat verder: ‘En wat dacht je van onze hulpvraag voor begeleiding van Jacco tijdens de nevendienst? Wij hebben contact gezocht met de jeugdleider en hij heeft in zijn eigen netwerk onze hulpvraag neergelegd en zo zijn wij aan de tieners gekomen die nu al twee jaar Jacco om de beurt begeleiden!’

Samen kwamen er al snel achter dat voor ons ‘De Eigenkracht Conferentie’ niet is weggelegd. Ik benader mijn netwerk liever apart met een specifieke vraag en ik vind het prima wanneer zij weer gebruik maken van hun eigen netwerk om mijn hulpvraag in te vullen!

Of misschien maken wij er in een geheel eigen vorm toch stiekem gebruik van…?!