Bloemen zijn net mensen (14-11-2014)

Vorige week was er een gespreksavond in onze kerk voor ouders die een kind hebben met een (sociale) beperking. Deze avond werd geleid door de jongerenwerker van de kerk. Ik was écht van plan er naar toe te gaan. Maar het komt erop neer dat zo’n avond praten over Jacco en het aanhoren van andere verhalen mij helemaal leeg zuigt. Ik kan er zelfs niet van slapen. Dus pakte ik de telefoon om mij netjes af te melden. Na mijn korte uitleg zei onze jongerenwerker: ‘Weet je wat, ik kom langs en dan praten we er verder over. Ik pak meteen mijn agenda!’

En daar zitten we dan samen aan de thee. ‘Hoe was de avond vorige week gegaan?’ vraag ik. Ze begint te vertellen: ‘Weet je, je ontkomt er niet aan om een voorstelronde te doen en een ‘hoe-gaat-het-nu-gesprek’. Maar de tweede helft van de avond heb ik iedereen een ‘doe-opdracht’ gegeven.’

Ze heeft meteen mijn aandacht met deze ‘doe-opdracht’. Enthousiast legt ze haar opdracht uit: ‘Ik heb een groot schilderdoek gekocht en verf. Iedereen kreeg de opdracht om hun kind als een bloem te schilderen’. Bij het horen van deze opdracht, mompel ik met een diepe zucht: ‘Tjonge, dat is een moeilijke opdracht!’ Ze geeft een paar voorbeelden: ’Sommige bloemen hebben een stokje nodig om te groeien en anderen hebben juist een ijzeren geraamte nodig om tegen aan te groeien. Maar het komt erop neer dat we in de kerk allemaal bloemen zijn die elkaar nodig hebben om tot een mooi boeket te komen.’

Natuurlijk begrijp ik meteen wat ze bedoelt en gaan mijn gedachten al uit naar de bloem Jacco. Welke bloem zou hij kunnen zijn? Ik vind het moeilijk. Nieuwsgierig vraag ik dan ook of het gelukt is. Trots antwoordt ze: ‘Ja, het is zeker gelukt. De volgende keer pak ik het schilderij er weer bij en praten we er verder over.’

Vervolgens raken we aan de praat en vliegt de tijd voorbij. Wanneer zij weggaat, blijf ik met mijn hoofd vol bloemen én mensen achter.

Met een verhit hoofd zit ik op de bank en kijk naar buiten. De muur van de schuur is nou niet bepaald een fraai uitzicht. Daarom heeft Jaap een ijzeren geraamte aan deze muur geschroefd en nu groeit er een kamperfoelie tegen de schuurwand. Zo nu en dan snoeien wij de takken wat bij en zetten deze weer vast met een draadje. Op deze manier blijft hij goed groeien en komen er elke zomer weer mooie en lekker geurende bloemen aan. Mmmm, zou onze jongerenwerker dit misschien bedoelen met haar opdracht?

Vervolgens zie ik mijn favoriete bloem de Gerbera voor mijn netvlies verschijnen. Om deze Gerbera zit een ijzeren draadje. Dit draadje is door de bloemist zorgvuldig om de bloem heen gedraaid en loopt helemaal tot onderaan de steel. Op deze manier blijft hij mooi rechtop blijft staan. Wanneer dit ijzeren draadje er niet zou zijn, zou hij omkiepen en niet tot zijn recht komen.

Maar de wereld bestaat natuurlijk niet alleen uit ‘bloemen’ die een hulpmiddel nodig hebben om te kunnen groeien en bloeien. Ik denk aan een hyacint. Een sterke bloem met veel kleine bloemetjes die stuk voor stuk trots lijken te zeggen: ‘Kijk eens hoe goed het mij gaat! Ik kan dit goed en dat goed! Nee hoor, hier gaat alles prima!’ Maar ík kan niet tegen hyacinten in mijn omgeving, de geur ervan staat mij gewoon tegen.

Mijn oog valt op de bos bloemen die wij gekregen hebben op de dag van de mantelzorg. Het is een bos met allerlei verschillende bloemen. Er zitten bijvoorbeeld Chrysanten in, grote stevige bloemen die tegen een stootje kunnen en lang mooi blijven. Meteen zie ik personen vóór mij à la Chrysant! Ach, wanneer ik eenmaal op dreef ben, ben ik niet meer te stoppen! Stuk voor stuk zie ik mijn hele boeket veranderen in type mensen! En alle mensen om mij heen zie ik één voor één veranderen in een allerlei soorten bloemen!

Maar één ding is duidelijk, de bloemist heeft heel goed nagedacht welke bloemen bij elkaar passen en elkaar juist versterken. In mijn eigenwijsheid heb ik weleens een bloem die ik niet zo mooi vond geprobeerd eruit te halen. Met als gevolg dat de hele bos uit elkaar viel!

Terug naar Jacco. Welke bloem zou Jacco zijn? Jacco is een opvallend jongetje door zijn blauwe helm. Maar ook door zijn anders zijn trekt hij meteen de aandacht van veel mensen. Hij kan ontzettend kinderlijk en aandoenlijk zijn. Dit brengt mensen vaak in verlegenheid, waaronder ook zijn moeder. Tegelijk schrikt hij mensen ook af door zijn onvoorspelbaarheid en dat maakt mensen onzeker, dit geldt helaas ook nog steeds voor mij… Maar eigenlijk is hij door zijn epilepsie een heel kwetsbaar jongetje die zich uit alle macht staande probeert te houden in een heel chaotische en steeds sneller wordende wereld.

Mmmm, ik denk dat ik Jacco als een klaproos zou typeren. Deze bloem trekt namelijk meteen mijn aandacht. Het is een heel mooie, maar kwetsbare bloem midden in een wilde bloemenzee. Ik krijg altijd de neiging om hem te plukken en veilig in een vaasje te zetten. Maar dan gaat hij juist stuk.

En nu ben ik heel benieuwd naar het schilderij dat gemaakt is op deze gespreksavond en of er tussen alle bloemen nog genoeg ruimte is voor een klaproosje!

(Er zijn echter ook heel veel dagen zijn dat ik Jacco meer als een stekende distel zie, die mij met zijn prikkels flink kan irriteren en alle energie in één keer opslokt. Maar dat ter zijde…)