Wanneer je moet, dan moet je…(21-11-2014)

Hèt gebeurde in het hoofdkantoor van de Rabobank. Nou ja, eigenlijk begon het al vóór de deur van de Rabobank en ik heb nog buikpijn van het lachen als ik er aan terugdenk…

Jaap en ik moesten samen in Utrecht zijn voor een afspraak. Op de terugweg moest hij nog even naar de bank voor een bespreking met een collega. Ik zou in het restaurant wachten onder het genot van en bakje koffie en ik had de laptop meegenomen om wat achterstallig werk te doen.

Toen we aankwamen zette Jaap de auto op de parkeerplaats direct voor het pand en zei: ‘Ik meld je even snel aan als bezoeker en dan zet ik de auto wel in de parkeergarage.’ Zodra we uitstapten kwam er echter direct een beveiliger naar ons toe met de mededeling dat wij de auto daar niet neer mochten zetten. Jaap verzekerde dat hij binnen een minuut weer terug zou zijn. De beveiliger antwoordde zenuwachtig: ‘ Ja, maar je moet echt snel weer weg zijn, want we hebben hoog bezoek!’ Ach, ik dacht dat het om een hoge bobo van de raad van bestuur zou gaan of zo. Er gingen in ieder geval geen belletjes bij mij rinkelen. Jaap meldde mij snel aan als bezoeker en zette daarna tot grote opluchting van de beveiliger de auto weg van de speciale VIP-parkeerplaats.

Op advies van Jaap bestelde ik een lekkere Latte Macchiato met lekker veel schuim, pakte mijn laptopje en ging aan het werk. Ik had wel in de gaten dat het druk was, er liepen allemaal mannen in net pak rond met mobieltjes in de hand en een laptop onder de arm. Ook zag ik een aantal vrouwen in mantelpakjes en hoge hakken door de gangen dribbelen, maar ja…

Toen Jaap na een uurtje terug kwam, zei ik: ‘Wil jij deze koffiebeker voor mij weggooien, ik kan even geen prullenbak vinden en ik moet nodig naar de wc.’ Tja… en dát had ik nou niet moeten doen! Toen ik terug kwam van de wc zag ik Jaap lachend tussen een heleboel mensen staan. Hij zei: ’Je hebt de koningin gemist!’ Nogal schaapachtig vroeg ik: ‘Wat?’ Waarop Jaap lachend herhaalde: ‘Maxima was hier, je hebt haar gemist!’ Hevig teleurgesteld verzuchtte ik: ‘Ah, nee. Dat meen je niet. Was Maxima hier?’ ‘ Ja, kijk maar.’ Hij wees naar beneden waar de laatste mensen met camera en fototoestel het pand verlieten.

Terwijl ik verdrietig naar beneden keek omdat ik de koningin gemist had, zei Jaap nogal gefrustreerd: ’Wil je nóóit meer je kopje koffie aan mij geven als er nog een restje in zit!’ Op mijn verbaasde blik reageerde hij lichtelijk geërgerd: ‘ Ja… nou… ik wilde natuurlijk een foto maken van Maxima met mijn iPhone, maar ik had jouw beker koffie nog in mijn hand. Dat ging natuurlijk niet samen en ik moest snel zijn, want ze was bijna weg. In alle stress en commotie heb ik gelukkig wél een foto kunnen maken. Maar ik hield kennelijk de beker wat schuin, waardoor het restje koffie in de schoen van de vrouw voor mij drupte. Ze vond het niet zo leuk.’

Terwijl ik naar Jaap zijn verbouwereerde gezicht keek, zag ik het tafereel voor mij en proestte ik het uit: ‘Toen zij boos naar achteren keek, zag jij zeker al fluitend allemaal vogeltjes vliegen in de hal?’ Jaap hield wijselijk zijn mond.

Terwijl de tranen over mijn wangen diggelden snikte ik: ‘Dit wil je toch niet geloven! Had ik de kans om Maxima te zien, zat ik op de wc! Ik heb niet eens een glimp van haar jurk gezien! Helemaal niets! Maar ja, wanneer je moet dan moet je. Zo is het nu eenmaal! Ik ben wel blij dat jij in ieder geval nog een foto hebt kunnen maken!’ Bij die woorden proestte ik het weer uit: ’Door die foto loopt er nu een vrouw de hele dag met soppende schoenen rond!’ Jaap, dit is echt om te brullen!!!

Terwijl wij naar buiten liepen zei ik: ‘ Ik ga nóóit meer naar de wc in de Rabobank, dat is zeker!

En mijn oprechte verontschuldiging naar de vrouw met de soppende schoenen. Ook namens Jaap.