Geen categorie

De epi-piet (02-12-2014)

 

Ook dit jaar zijn we weer naar het sinterklaasfeest van de Rabobank gegaan. En ook nu werd het feest met een paar honderd kinderen én ouders in een groot theater gevierd. Zoals altijd was het weer spannend hoe Jacco zich zou gedragen te midden van zoveel kinderen; zijn gedrag is immers onvoorspelbaar en moeilijk corrigeerbaar. Deze onzekerheid geeft ons altijd veel stress, maar we willen hem dit grote feest ook niet onthouden vanwege onze stressgevoelens.

Gelukkig werd Jacco goed en helder wakker en dat is altijd een geruststellend teken. Jaap had van te voren contact gezocht met de organisatie, want het feest is eigenlijk voor kinderen tot acht jaar en Jacco is nu negen. Nadat hij de situatie had uitgelegd, mocht Jacco gewoon mee. Toen we aankwamen stond er zelfs al iemand op ons te wachten. Ze liep enthousiast naar Jacco toe en zei: ‘Ha, ben je er weer! Ik herken je nog van vorig jaar!’ Kijk, zo’n binnenkomer doet altijd goed! Ze regelde het papierwerk, want normaal mag er maar één ouder mee. Daarna begeleidde ze ons naar de zaal en vertelde dat we zelf een plekje mochten uitzoeken. Allemaal heel goed geregeld!

Eenmaal in de zaal at Jacco natuurlijk meteen zijn hele zak pepernoten op. Nou ja, dan is dát maar op. Daarna moest hij natuurlijk nog naar de wc. Vooruit dan maar, kom maar mee. Halverwege bedacht hij dat hij maar midden in het gangpad op de grond moest gaan liggen. Net op de plek waar natuurlijk iedereen langs liep om een plekje in de zaal te vinden. Natuurlijk wilde hij niet gaan staan. Tja, wanneer je lekker ligt en alle aandacht krijgt, ga je natuurlijk niet opstaan. Omdat ik geen situatie wilde creëren, wenkte ik Jaap voor hulp. Jaap pakte Jacco snel beet en ging toen met hem op zoek naar de wc.

Ze kwamen net op tijd terug voor het grote begin. Tot mijn grote verbazing kon Jacco de bekende Sinterklaasliedjes prima en vooral hard meezingen! Hij klapte en ‘dansde’ zo enthousiast mee, dat ik zelfs herhaaldelijk even wegduiken om geen arm of hand in mijn gezicht te krijgen.

Na een kwartiertje was zijn spanningsboog op en moest hij zijn benen verplaatsen richting rug van de mevrouw voor ons. Ondanks mijn boze blikken en gebaren dat zijn benen toch echt op de grond horen, vond hij van niet.

Toen viel zijn oog op de iPod die wij hadden meegenomen voor de rust in de auto. Natuurlijk moest deze aan. En wanneer hij aan moet, moet hij altijd hard aan. Keihard, waarbij er natuurlijk ook heel hard moet worden meegezongen met het Zandkasteel, Piet Piraat of Bob de Bouwer. Jammer voor Jacco, had ik daar helemaal geen zin in. Dus pakte ik de iPod af. Jammer voor mij gaf Jacco flink tegengas.

Toen kwam gelukkig Sinterklaas de zaal binnen. Goede timing, Sint! En tot Jacco’s grote vreugde kwam de pietenband juist langs ons gangpad naar binnen. Jacco vergat prompt zijn iPod, ging staan, en hing over mij heen om alle pieten een hand te kunnen geven. Gelukkig zagen de pieten de uitgestoken hand en Jacco glunderde aan alle kanten. ‘Mamma, dat is de trommelpiet! Jacco heeft de trommelpiet een hand gegeven!’ Ach, dat daar verderop in de zaal een man met witte baard en rode mijter binnen kwam, kon Jacco niets boeien.

Toen het feest op het einde liep, gingen wij alvast de zaal uit. Jacco kan namelijk niet wachten in een rij mensen. Dus kwamen we alvast in de ruimte waar de cadeautjes uitgedeeld werden. Voor de rust en de lieve vrede hadden we voor Jacco en Ruben precies dezelfde cadeautjes bij de Sint besteld.

Toen ze hun ‘buit’ binnen hadden wilde Jacco nog met Sinterklaas op de foto. Maar ja, dat wilden natuurlijk meer kinderen… Dus stapte Jaap resoluut met Jacco aan de hand naar de eerst wachtende en vroeg: ‘Mag hij misschien even voor?’ De vrouw keek hem aan en vroeg: ’Waarom?’

Uh… Ja, waarom eigenlijk… Jacco draagt een blauw hoofddeksel, maar er liepen nog meer kinderen met een gekleurd hoofddeksel rond in de zaal. Alleen is zijn hoofddeksel een helm. Ach ja, de daken van tegenwoordig worden steeds gladder! En er lopen dit jaar meer vreemde pieten rond; clownspieten, kaaspieten, stroopwafelpieten, een epileptische-piet kan er ook nog wel bij.

Verbouwereerd door deze directe vraag, antwoordde Jaap: ’Omdat hij epilepsie heeft.’ De vrouw keek nog even en schoof toen gelukkig opzij.

Na een snelle fotosessie moest Jacco toch echt afscheid nemen van zijn bebaarde vriend en gingen we opgelucht richting huis. Zo… dit hebben we ook weer overleefd en Jacco was eigenlijk best lief! Naast mij liep een stralende Jacco met een flink cadeau onder de arm, waarbij hij zei: ‘Mamma, Jacco vindt het heel erg leuk dat Sinterklaas hier is.’

Kijk, daar doe je het dan toch voor!

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.