Vakantieperikelen (18-07-2015)

Het is zomervakantie. Jaap brengt Jacco naar het logeerhuis voor ‘zijn vakantie’ en ondertussen kan ik mooi de spullen voor ‘onze vakantie’ alvast bij elkaar zoeken. Met een brok in mijn keel zwaai ik mijn mannen uit. Dan is het stil in huis. Heel stil. Doelloos zit ik voor mij uit te staren met een bakkie troost onder handbereik. Ach, natuurlijk ben ik blij dat er een logeerhuis is en ik laat Jacco zeker met een gerust hart achter. Maar toch…

Net als elk jaar zie ik ontzettend op tegen de vakantie. Vakantie is voor mij synoniem voor het wegvallen van de broodnodige structuur. De vaste structuur die een schoolweek biedt hebben wij hard nodig om als gezin draaiende te blijven. Deze ‘vakantiestress’ begint bij mij ongeveer halverwege de maand juni. Ik raadpleeg de agenda tekens opnieuw om er zeker van te zijn dat wij alles goed geregeld hebben. Het is nou eenmaal loodzwaar om Jacco zes weken lang dag en nacht thuis te hebben. Daarom bespreken wij sinds twee jaar een aantal weken het logeerhuis en in die weken gaan wij met ons vieren op vakantie. Zonder Jacco.

Ik weet met mijn verstand dat het de juiste beslissing is. Ik weet dat hij het leuk daar vindt en dat er heel goed voor hem gezorgd wordt. Eigenlijk zie ik er stiekem ook wel naar uit om de zorg even uit handen te geven. Het betekent namelijk dat wij lekker de tijd aan onszelf hebben, kunnen genieten van Ruben en Hanna, leuke dingen kunnen doen zonder constant op Jacco te hoeven letten, zonder extreme ruzies op te hoeven lossen (óf deze juist te voorkomen). Wij hoeven niet steeds over onze schouders te kijken wat Jacco doet en waar hij is. Daarnaast kunnen wij gewoon bij onze plannen blijven zonder deze aan te hoeven passen aan een slechte dag vol epilepsie van Jacco.

Drie jaar geleden zijn wij voor het laatst met ons hele gezin vakantie geweest. Ik was toen nog zwanger van Hanna en we dachten dat wij de zomervakantie goed geregeld hadden. Jaap had drie weken vakantie genomen en voor de overige weken hadden we enkele dagen logeerhuis besproken, extra hulp van familie geregeld en één van onze PGB’ers hielp enkele uren per dag. Daarnaast ging Ruben ook nog een week logeren bij opa en oma.

Maar dit viel vies tegen. Aan het eind van deze zomervakantie zei Jaap met een diepe zucht: ‘Ik heb eigenlijk maar drie dagen zomervakantie gehad. Dat waren de dagen dat Jacco in het logeerhuis was.’ Al vrij snel kwamen wij tot de verdrietige conclusie dat op vakantie gaan met Jacco voor ons te zwaar is, zélfs met hulp van familie en een PGB ‘er.

Dus gaan wij nu voor de derde keer op een rij zonder Jacco op vakantie. Voor de derde keer doe ik weer heel stoer naar de buitenwereld toe dat dit goed is en dat het beste voor iedereen is. En voor de derde keer zwaai ik met een lach en een traan mijn kleine ventje uit in de wetenschap dat er goed voor hem gezorgd wordt.

Kortom het is een win-win situatie voor iedereen.

Maar waarom voel ik mij elk jaar dan zo gestrest en verdrietig… !?

Prietpraat:
We zitten aan tafel wanneer Jacco vraagt: “Maar waarom ga ik straks naar het logeerhuis?’
Jaap zegt het standaard zinnetje: ‘Omdat jij daar elke vakantie naar toe gaat. Ze vinden het heel erg leuk dat jij weer komt!’
Waarop Ruben enthousiast zegt: ‘Dan gaan wij met de caravan naar Noorwegen, hé pappa!’
Oeps. Even is het stil aan tafel en houden Jaap en ik angstvallig ons mond dicht.
Maar dan zegt Jacco: ‘Jacco vindt het heel leuk in het logeerhuis pappa!’
Even later zeg ik zachtjes en met een vleugje humor: ‘Ach, het heeft toch ook wel zijn voordelen dat Jacco in zijn eigen wereld leeft!’