Een onverwachte flash back (21-08-2015)

 Jaap en ik zijn in de IKEA om een kast uit te kiezen. Je kan daar een kast samenstellen precies zoals je hem hebben wilt. Heel handig én praktisch. Terwijl wij druk in gesprek zijn over welke indeling onze kast moet hebben, zie ik in mijn ooghoeken een man in elkaar zakken. Zijn vrouw roept heel hard; ‘Help, bel 112!’ Ik schrik mij naar en kijk geschrokken om mij heen, net als alle andere mensen. De vrouw roept nog een keer: ‘Hallo IKEA medewerkers bel 112!’ Dan komt er snel een medewerker aan en wordt er actie ondernomen. Mijn eerste gedacht is een epileptische aanval, maar de man schudt niet en is bij kennis. De paniek in de ogen van de vrouw raakt mij diep. Zodra er voldoende hulp is gearriveerd gaan wij maar verder met het uitzoeken van onze kast.

De paniek in de ogen van de vrouw laat mij echter niet los. Ik zie in mijn ooghoeken dat de man nog even op de grond ligt, maar wel weer bij bewustzijn is en kan praten. Gelukkig, het valt misschien toch nog wel mee.

Even later besluiten wij een hapje te gaan eten. Na het eten lopen wij richting de uitgang en zie ik tot mijn enorme schrik diezelfde man weer op de grond liggen. Enkele omstanders zeggen dat er al hulp onderweg is. Het enige wat ik kan uitbrengen is: ‘Alweer u?’ Ze kijkt mij aan met zulke angstige ogen en zegt niets. Jaap vraagt nog of de man bekend is met epilepsie, omdat hij nu een grauwe gelaatskleur heeft en een snurkgeluid maakt. Gelukkig komt er hulp aan en is er een ambulance onderweg.

Wij besluiten stil onze weg te vervolgen. Stil, want Jaap en ik zijn allebei in gedachten verzonken. Ik denk alleen maar aan de paniek in de ogen van de vrouw en zie de grauwe gelaatskleur van haar man. Ze schreeuwde niet, ze huilde niet, ze bleef uiterlijk heel kalm. Ik was echter niet kalm toen vijf jaar geleden Jacco zijn eerste epileptische aanval kreeg. Ik schreeuwde wel, maar huilde niet. Het kwam gewoon niet bij mij op om te huilen. En daar komen de herinneringen als vanzelf weer naar boven, alsof het de dag van gisteren was, zo precies staat alles nog in mijn geheugen gegrift…

Het was een druilerige zaterdagmorgen in april, Jaap was met een vriend op stap, ik was boven Ruben aan het verschonen en Jacco zat op de bank televisie te kijken. Opeens hoorde ik een raar geluid van beneden komen. Toen ik beneden kwam zag ik Jacco op de bank zitten. Hij schokte over zijn hele lijfje en ik kreeg geen contact met hem. In paniek heb ik hem door elkaar geschud en geroepen: ‘Jacco, wat is er?’ Hij bleef schudden. Toen heb ik in paniek mijn mobiel gepakt om 06-11 te bellen. Mijn mobiel was niet opgeladen. Daarna heb ik de gewone telefoon gepakt, maar deze deed raar. Toen ben ik in paniek naar de buurvrouw gerend om met haar telefoon het alarmnummer te bellen. In die tussentijd was Jacco al in een diepe slaap gevallen en waren de schokken voorbij.

Bij de huisartsenpost aangekomen kon deze niets vinden en stuurde Jaap en mij weer naar huis. Ik mocht Jacco een paracetamol geven. En ik kreeg een medicijn mee welke ik rectaal bij Jacco moest toedienen wanneer het weer zou gebeuren.

Een paar uur later stond ik in de keuken, Jacco stond naast mij en viel plotseling heel hard naar achteren, schudde over zijn hele lijfje en liep blauw aan. Ik schrok mij naar, greep naar mijn tas voor het medicijn, maar besefte dat ik totaal niet wist hoe ik dit moest toedienen. Ik stond daar bibberend met het medicijn in mijn handen te kijken naar mijn zoon die blauw aanliep en in zijn eigen urine lag te schudden. Weer pakte ik mijn mobiel. Deze was nog steeds niet opgeladen. Weer pakte in de gewone telefoon om 06-11 te bellen. Weer deed mijn telefoon raar, dus rende ik weer naar de buurvrouw. Toen de buurvrouw kwam was Jacco weer in een diepe slaap gevallen en was het schokken over.

Voor de tweede keer zaten Jaap en ik met Jacco bij de huisartsenpost en voor de tweede keer kon de huisarts niets vinden en werden wij naar huis gestuurd.

Vanaf die tijd heb ik altijd mijn mobiel opgeladen bij mij en altijd het alarmnummer 112  bij de hand.

En het geven van rectale medicatie is nu na vijf jaar net zo geworden als het geven van een paracetamol.

Helaas…

 Ik vraag mij af hoe het met die man in de IKEA is vergaan. Ik zal het wel nooit te weten komen…