Kwetsbaar in je kind (23-02-2016)
‘Je bent het meest kwetsbaar in je kind! Als er iets is met je kind, dan raakt je dat tot in je ziel.’ Met deze indringende woorden begint onze dominee zijn preek. Onverwachts nemen mijn emoties een loopje met mij, want mijn gedachten gaan immers gelijk uit naar die rottige epilepsie van Jacco.
Terwijl de tiener bij Jacco in de kindernevendienst is, probeer ik mijn aandacht te richten op wat de dominee te vertellen heeft. Maar even later word ik uit de kerk ‘gewenkt’. In de gang aangekomen zie ik Jacco languit op de grond liggen. De tiener staat naast hem. Hij vertelt dat Jacco een kind heeft geslagen én geschopt en toen naar de gang was gelopen. Ach, ik weet al precies wat er is gebeurd. Lange tijd is het rustig gebleven met ‘het-zomaar-schoppen-en-slaan- van-kinderen’, maar de laatste tijd gaat het om de één of andere reden weer mis. Met een diepe zucht zeg ik tegen de tiener: ‘Jij pakt Jacco bij die arm en ik bij deze.’ Samen hebben wij hem snel overeind en dwing ik Jacco om op de trap te gaan zitten. Dan zeg ik boos: ‘Wat heb jij gedaan?’ Jacco voelt meteen nattigheid en denkt er met een snelle ‘sorry’ van af te kunnen komen. Opnieuw stel ik de vraag. Weer hoor ik een snelle sorry uit zijn mond komen. Dit schiet niet op. Ik zak door mijn knieën en dwing Jacco om naar mij te kijken. ‘Heb jij iemand geslagen?’ Nu hoor ik een korte ‘ja’. Resoluut ga ik verder: ‘Heb jij iemand geschopt?’ Opnieuw een korte ‘ja’. Ondertussen komt de leiding van de kindernevendienst met een huilend jongetje de gang op. Het jongetje is helemaal overstuur. Weer zeg ik boos: ‘Dit jongetje huilt omdat jij hem hebt geslagen. Hij heeft er pijn van. Jij moet sorry zeggen tegen hem. Dan komt er een magere sorry uit Jacco’s mond. ‘Maar jij hebt hem ook geschopt. Jij moet ook hiervoor sorry zeggen.’ Jacco kan niet anders dan weer sorry zeggen. Daarna laat ik hem het huilende jongetje nog een hand geven en moet hij beloven het niet meer te zullen doen. Vervolgens lopen wij naar binnen. Tegen de verschrikte kinderen zeg ik dat Jacco sorry heeft gezegd en dat hij het niet meer zal doen. Ik kan mij voorstellen dat dit een enorme impact heeft gemaakt op de groep en ik vind het belangrijk dat ook zij weten dat Jacco het goed gemaakt heeft.
Verdrietig ga ik weer zitten in de kerkbank en probeer de draad van de preek op te pakken. Het lukt niet. Ik blijf hangen bij de eerste twee zinnen van de preek: ‘Je bent het meest kwetsbaar in je kind. Als er iets is met je kind, raakt je dat tot in je ziel!’ Het is die rot-epilepsie waardoor Jacco dit onvoorspelbaar gedrag heeft. Door de epilepsie is het gedeelte van de hersenen waar gedrag gereguleerd wordt flink ontregeld. Op de één of andere manier wordt hij nu ergens door getriggerd waardoor hij zomaar gaat slaan. Ik kan aan de blik in zijn ogen vaak zien wanneer hij zo’n bui heeft. Dan zeg ik altijd: ‘Pas op, Jacco gaat op oorlogspad.’ Maar het geeft hem natuurlijk geen vrijbrief om dit gedrag te vertonen! Hij moet leren dat hij anderen geen pijn mag doen en hij moet van mij altijd zijn excuses aanbieden.
Terwijl de dominee verder gaat met zijn preek, bedenk ik opeens wat dit jongetje straks tegen zijn moeder zal zeggen én hoe deze moeder zal reageren. Ook zij is immers in haar kind het meest kwetsbaar. Ik besluit haar na de kerkdienst op te bellen en uit te leggen wat er is gebeurd. Ik wil namelijk niet dat dit verhaal een eigen leven gaat leiden. Daar heb ik al zoveel narigheid mee gehad!
Gelukkig gaat het over het algemeen altijd goed tijdens de kindernevendienst. Jacco doet goed mee en vindt het altijd erg leuk. Eigenlijk ben ik heel blij en ook een beetje trots dat wij nog steeds als gezin naar de kerk kunnen gaan. Wij hebben het dan ook ontzettend getroffen met de tieners die Jacco begeleiden. Het is heel leuk om te zien hoe zijn ‘groeien’ door het vertrouwen dat wij ze geven en de verantwoordelijkheid die zij hebben voor Jacco. Met gepaste trots denk ik dan ook: ‘Ik ben het meest kwetsbaar in mijn kind, maar door mijn kwetsbaarheid ben ik ook ontzettend sterk en creatief in mijn kind geworden!
